مقایسه اثربخشی زوج درمانی خودتنظیمی با رفتاردرمانی دیالکتیک بر کاهش دل زدگی زناشویی زوج های متقاضی طلاق

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی زوج درمانی خودتنظیمی با رفتاردرمانی دیالکتیک بر کاهش دل زدگی زناشویی زوج های متقاضی طلاق بود. روش پژوهش حسب هدف کاربردی، و بر حسب نحوه گردآوری اطلاعات از نوع شبه آزمایشی بود که با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری دوماهه با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماریشامل زوج های متقاضی طلاق مراجعه کننده به دادگاه خانواده شعبه باهنر شهر تهران در سال 1397 بود. از میان آن ها 24 زوج به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (هر گروه هشت زوج) و کنترل (هشت زوج) قرار گرفتند. ابزار سنجش شامل پرسشنامه  استاندارد دل زدگی زناشویی پاینز (CBM) بود. آزمودنی ها در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری به این پرسشنامه پاسخ دادند. گروه های آزمایش طی هشت جلسه 90 دقیقه ای تحت آموزش زوج درمانی خودتنظیمی و رفتاردرمانی دیالکتیک قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. تحلیل داده ها در نرم افزار22-SPSS با بهره گیری از آزمون تحلیل  واریانس اندازه گیری مکرر و LSD نشان داد زوج درمانی خودتنظیمی و رفتاردرمانی دیالکتیک، در کاهش دل زدگی زناشویی در مرحله پس آزمون و پیگیری موثر بوده اند (0/01>P)؛ اما تاثیر رفتاردرمانی دیالکتیک بر کاهش دل زدگی زناشویی بیشتر بود. بنابراین، از رفتاردرمانی دیالکتیک و زوج درمانی خودتنظیمی، می توان به عنوان شیوه های کاربردی در کاهش دل زدگی زناشویی و پیشگیری از طلاق استفاده کرد.