رابطه ساختاری خود- طرحواره های ریاضی با اشتیاق ریاضی: نقش میانجی باورهای توانایی- انتظار و ارزش تکلیف

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه ساختاری خود- طرحواره های ریاضی با اشتیاق ریاضی با نقش میانجی باورهای توانایی- انتظار و ارزش تکلیف بود. این پژوهش از نوع پژوهش همبستگی با استفاده از مدل یابی معادلات ساختاری بود که 500 نفر از دانش آموزان دختر پایه های یازدهم رشته تجربی و ریاضی شهر تهران سال 1398به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. همه آن ها پرسشنامه های خودطرحواره ریاضی (MSEQ)، انتظار- ارزش سمنان (SEVQ)، هزینه تکلیف ریاضی (TCS) و اشتیاق ریاضی (MEQ) را تکمیل نمودند. روابط درونی متغیرها با روش معادلات ساختاری آزمون شد. یافته ها نشان داد خود- طرحواره های ریاضی به صورت مستقیم بر باورهای توانایی- انتظار تاثیر مثبت داشت. خود- طرحواره های هم به صورت مستقیم و هم به صورت غیرمستقیم و با میانجی گری باورهای توانایی- انتظار بر ارزش تکلیف تاثیر داشت. باورهای توانایی- انتظار ریاضی نیز، به صورت مستقیم بر ارزش تکلیف ریاضی تاثیر داشت. خود- طرحواره های ریاضی بر اشتیاق ریاضی معنا دار نبود؛ اما اثر غیرمستقیم آن معنادار بود. اثر مستقیم باورهای توانایی- انتظار هم به صورت مستقیم و هم به صورت غیرمستقیم و با میانجی گری ارزش تکلیف بر اشتیاق ریاضی تاثیر داشت. مسیر مربوط به اثر مستقیم ارزش تکلیف ریاضی بر اشتیاق ریاضی نیز معنا دار بود. بنابراین، خودطرحواره های ریاضی به واسطه باورهای توانایی انتظار و ارزش تکلیف ریاضی بر اشتیاق ریاضی تاثیر داشتند.