حساسیت به گناه در جامعه

یکی از عوامل مهم رشد آدمی، حساسیت به انجام گناه در جامعه است. نقطه مقابل این مساله، بی تفاوتی نسبت به جرم و گناه در جامعه است که موجب رکود و سقوط انسان خواهد شد. گناه و معصیت دارای دو بعد فردی و اجتماعی است. گاه انسان در منزلش مرتکب گناهی می شود و برای مثال نماز نمی خواند یا شراب می نوشد. اگرچه انجام این کارها بسیار زشت و ناپسند است، اما فردی است؛ این در حالی است که گاهی گناه و معصیت در سطح جامعه رخ می دهد؛ مانند رباخواری، رشوه گیری، اختلاس، بدحجابی، گرانفروشی و... . سکوت و بی تفاوتی در برابر چنین گناهانی، هم فرد و هم جامعه را به سقوط و تباهی می کشاند؛ زیرا بی تفاوتی در مقابل گناه، ابتدا فرد و جامعه را به جامعه ای مرده و راکد تبدیل می کند و سپس موجب سقوط و انحطاط آن می شود. اهمیت حساسیت به گناه در جامعه که در واقع مساله مهم امر به معروف و نهی از منکر است تا آنجاست که رسول خدا(ص) درباره عواقب بی تفاوتی نسبت به آن فرموده است: «نزعت‏ منهم‏ البرکات‏ و سلط بعضهم علی بعض و لم یکن لهم ناصر فی الارض و لا فی السماء؛[1] برکت ها از آنها جدا می شود و بعضی [به ستم] بر بعض دیگر مسلط می گردند و دیگر برای آنها یاوری در زمین و آسمان نخواهد بود». امیرالمومنین7 نیز انسانی را که نهی از منکر را ترک کرده است، به مرده تشبیه نموده و فرموده است: «من ترک‏ انکار المنکر بقلبه و لسانه [و یده] فهو میت بین الاحیاء؛[2] کسی که با قلب و زبان [و دستش] کار ناپسند را انکار نکند، پس او مرده ای میان زندگان است». [1]. محمد بن حسن طوسی؛ تهذیب الاحکام؛ ج 6، ص 181. [2]. محمد بن حسن حر عاملی؛ وسایل الشیعه؛ ج 16، ص 132.