روا بودن گونه های قرائت در نماز

یکی از افعال واجب نماز، قرایت است و فقیهان درگذر زمان این موضوع را در بوته پژوهش نهاده اند. ازجمله مسایلی که در این باب رخ می نماید این است که آیا می توان در نماز انواع گوناگون قرایت را به کار برد؟ ازآنجاکه خواستگاه پیدایش و گسترش اختلاف قرایت را باید در دوران بعد از رسالت به تماشا نشست، پس می توان بر این ایده تاکید داشت که تواتر قرایت ها ایده ای ناصواب است. گرچه عالمان پرشماری از اهل سنت و اندکی از شیعه بر اثبات تواتر پافشاری دارند؛ اما مشهور فقیهان شیعی این تواتر را قبول ندارند. ازاین رو اثبات روا بودن انواع قرایت در نماز همچنان نیازمند دلیل است؛ زیرا اشتغال به تکلیف نماز، یقینی است و راه دست یابی به فراغ ذمه تنها با کاربرد قرایتی یقینی یا تکرار نماز هموار است. دیدگاه روا بودن قرایت های گوناگون (دیدگاه منتخب) به روایات معتبری که شیعیان را بر قرایت عامه مردم تشویق می کنند، استناد می یابد. حال می توان به این نتیجه دست یافت که نارسایی دیدگاه تواتر قرایت ها، راه هرگونه استناد به آن را مسدود می سازد؛ اما راه استناد به روایات (که معذریت آن ها تمام است) همچنان هموار است. روش این نوشتار توصیفی تحلیلی و کتابخانه ای است.