سیاست‏گذاری انتقال تکنولوژی در کشورهای درحال توسعه و جایگاه دولت در آن

تکنولوژی از مهم‏ترین عناصر قدرت و ثروت (اقتصاد سیاسی) در جهان امروزی محسوب می‏ شود. سهولت و امکان‏پذیری انتقال تکنولوژی همواره از دغدغه‏ های دولت‏ها و فعالان اقتصادی در کشور‏های جهان بوده است. روش‏ها و مدل‏های انتقال تکنولوژی براساس تجارب کشورهای جهان متفاوت است. نگاه کلان و از جانب دولت به موضوع انتقال تکنولوژی نیازمند توجه به حوزه‏ های پارادایمیک و حوزه‏های اجرایی و مرحله‏ای است. در این پژوهش با استفاده از روش مطالعه اسنادی عوامل موثر در انتقال تکنولوژی در هفت کشور منتخب آلمان، ژاپن، چین، کره ‏جنوبی، امارات متحده عربی، هند، و ترکیه به روش تحلیل محتوای کیفی شناسایی شده است. نمونه‏ گیری به روش غیرتصادفی هدف مند بوده است. داده ‏ها به روش تحلیل محتوای عرفی تحلیل شده ‏اند. سپس با استفاده از مطالعه تطبیقی و روش جبر بولی عوامل شناسایی شده به دو گروه علل لازم و مشارکت‏ کننده تقسیم شده ‏اند. به کمک این عوامل مدل پیش نهادی از انتقال تکنولوژی ارایه شده است که می‏تواند به منزله بستر سیاست‏گذاری در حوزه انتقال تکنولوژی در سطح کلان کشور استفاده شود. علاوه بر آن، نقش دولت در انتقال تکنولوژی موردبحث قرار گرفته است و متخصصان و نخبگان کشورها درمقام متولی اصلی انتقال تکنولوژی معرفی شده ‏اند.