تحلیل و بررسی نقش ایستگاه راه اهن درمعماری و نیاز مسافرین

انتقال انسان و بار از دیرباز یکی از مهم ترین چالش های بشر در زندگی بشمار می رود. این دغدغه از روزهایی که انسان بار بر دوش خود و چارپایان می گذشت تا به امروز که انسان با سفینه های فضایی به کرات دیگر می رود، همواره همراه بشر بوده است. حمل و نقل ریلی آغازی بود که با انواع پیشرفت ها در دیگر سیستم های حمل و نقل، همچون حمل و نقل هوایی و جاده ای، هرگز پایان نیافت. ویژگی های خاص حمل و نقل ریلی، جلوه ای متفاوت از آن در میان دیگر شبکه های حمل و نقل بوجود آورده است. توانایی بالا در انتقال حجم بار، ایمنی مناسب برای مسافران، تعامل مطلوب با محیط زیست پیرامون، هزینه های کم برای استفاده کنندگان و..، همه و همه عواملی است که پویایی این شبکه حمل و نقل را همچنان حفظ نموده است. امروزه افزایش سرعت قطارها در برخی از خطوط ریلی جهان تا بیش از 300 کیلومتر بر ساعت، چهره ای از این صنعت حمل و نقل به جهانیان نشان داده است که شاید امکان حذف شدن آن از میان سیستم های حمل و نقل را برای همیشه به فراموشی بسپارد. ایستگاه های راه آهن به عنوان مراکز برنامه ریزی و جذب ترافیک از یک سو و آماده سازی ناوگان از سوی دیگر نقش کلیدی را در حمل و نقل ریلی ایفاده می نمایند. آثار حمل و نقل ریلی بر توسعه ملی و منطقه ای بر خلاف حمل و نقل جاده ای که در طول مسیر جاده ها گسترده می شود، وابسته به محل ایستگاه ها بوده و عمدتا قطب توسعه و گسترش آثار حمل و نقل ریلی بر منطقه پیرامون ایستگاه ها شکل می گیرد. جانمایی مناسب ایستگاه ها در طول شبکه و پیش بینی فضا و خدمات متناسب با نوع و حجم تقاضای ترافیک یک مسیر می تواند در افزایش سطح حمل و نقل ریلی نقش به سزایی داشته باشد. ایستگاه نقطه آغازی برای بالندگی و عرضه مفاهیم در قالب کالبد برای تازه واردان و باعث حسن تعلق شهروندان است، اولین خاطرات ورود و آخرین وداع در ایستگاه صورت می گیرد و مسافران خود را در نمادهایی از فرهنگ و روحیه مکان غرق می یابند، بدین ترتیب که ایستگاه شایسته می تواند سمبل مناسبی برای شهر باشد. ایستگاه باید بتواند در سریعترین حالت ممکن مسافر را از محوطه به ساختمان ایستگاه و از ساختمان به سکو انتقال دهد این انتقال باید شفاف و به سهولت انجام پذیرد.