پیش بینی فرسودگی شغلی بر اساس استرس شغلی در پرستاران شاغل در بخش اورژانس

فرسودگی شغلی معمولا به‌عنوان یک پاسخ طولانی‌مدت به عوامل استرس زا و عواطف بین فردی است که با خستگی عاطفی، مسخ شخصیت و کاهش موفقیت شخصی مشخص می گردد. پژوهش حاضر باهدف قدرت پیشگویی کنندگی استرس شغلی بر فرسودگی شغلی پرستاران شاغل در بخش های اورژانس مراکز آموزشی- درمانی ارومیه انجام شد.

این مطالعه توصیفی- مقطعی با مشارکت 120 نفر از پرستاران شاغل در بخش اورژانس بیمارستان های آموزشی ارومیه (150 پرستار) در سال 98-1397 که با روش نمونه گیری طبقه‌بندی‌شده انتخاب شدند، انجام گرفت. برای گردآوری داده ها از چک‌لیست اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه های فرسودگی شغلی ماسلاچ و مقیاس استرس پرستاری استفاده‌ گردید. داده ها توسط نرم افزار SPSS ورژن 17 و با استفاده از روش های آماری توصیفی و استنباطی تجزیه‌وتحلیل ‌شدند.

در این مطالعه میانگین و انحراف معیار استرس شغلی و فرسودگی شغلی کل به ترتیب 11/47± 89/62 و 19/66 ± 66/81 بود. از بین متغیرهای دموگرافیک موردبررسی، فرسودگی شغلی با جنسیت و سمت افراد و استرس شغلی با سن و سمت افراد ارتباط آماری معنی دار داشتند (0/05>P). همچنین نتایج این پژوهش نشان داد که بین استرس شغلی کل و تمامی حیطه های آن با فرسودگی شغلی کل و ابعاد سه گانه آن ارتباط آماری معنی داری وجود دارد (0/000>P). علاوه براین رگرسیون چندگانه خطی نشان داد که استرس شغلی می تواند فرسودگی شغلی را در این پرستاران پیش بینی کند.

استرس شغلی می تواند پیش بینی‌کننده فرسودگی شغلی باشد، بنابراین توصیه می شود در پیشگیری و کاهش فرسودگی شغلی، این عامل به‌دقت موردتوجه قرار گیرد و با تهیه برنامه های آموزشی و مداخله ای به‌منظور اصلاح و تغییر محیط کاری پرستاران به‌سلامت محیط شغلی آنان کمک کرد.