تاثیر استفاده از افزودنی اسید استیک و عصاره الکلی بره موم بر ترکیب شیمیایی، پایداری هوازی، جمعیت میکروبی و فراسنجه های تولید گاز سیلاژ قصیل جو در تغذیه نشخوارکنندگان

مطالعه حاضر به منظور بررسی تاثیر استفاده از عصاره الکلی بره موم و اسیدآلی (اسید استیک) بر ترکیب شیمیایی، خصوصیات تخمیری و فراسنجه های تولیدگاز علوفه سیلو شده قصیل جو در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شده است. علوفه برداشت شده جو در مرحله خمیری توسط چاپر به قطعات حدود 3-2 سانتی متر خرد شد. علوفه های برداشت شده در سه تکرار برای هر زمان در کیسه های نایلونی به وزن 3 کیلوگرم به صورت دستی فشرده و برای مدت 1، 3، 7، 21 و 45 روز سیلو شدند. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1) علوفه سیلو شده جو بدون افزودنی (شاهد)، 2) علوفه سیلو شده جو+عصاره الکلی بره موم (500 میکرولیتر به ازای هر کیلوگرم علوفه تازه) و 3) علوفه سیلو شده جو + اسیداستیک (1 درصد ماده خشک). نتایج نشان داد که بین تیمارهای آزمایشی از نظر ماده خشک و pH اختلاف معنی داری وجود داشت (0/05>p). پایین ترین و بالاترین مقدار pH به ترتیب در تیمار دارای اسید استیک و تیمار شاهد مشاهده شد (0/05>p). در مقایسه با تیمار شاهد تیمارهای دارای اسید استیک و عصاره بره موم به طور معنی داری پایداری هوازی را بهبود بخشیدند (به ترتیب 40 و 18 ساعت). تیمار دارای اسید استیک در روزهای 3 و 7 پس از سیلو کردن، پایین  ترین جمعیت قارچ را داشت (0/05>p). با این حال، در روزهای 21 و 45 هیچ جمعیت قارچی در تمامی تیمارها مشاهده نشد. در روزهای 21 و 45ام پس از سیلو کردن، سیلاژ عمل آوری شده با اسید استیک بالاترین پتانسیل تولید گاز (به ترتیب 337/2 و 347/2 میلی لیتر) را داشت، در مقابل استفاده از عصاره الکلی بره  موم منجر به افزایش معنی  دار در غلظت اسیدهای چرب کوتاه زنجیر، قابلیت هضم ماده آلی و انرژی قابل متابولیسم شد. به طورکلی، نتایج نشان داد که با این که افزودن اسید استیک و عصاره الکلی بره موم تاثیر قابل ملاحظه ای بر ارزش تغذیه  ای سیلاژ جو نداشتند، اما به طور معنی  داری پایداری هوازی را بهبود بخشیدند.