اثربخشی روان درمانی متمرکز بر هیجان بر احساس تنهایی و حساسیت به طردشدگی نوجوانان دارای والد معتاد

این مقاله با هدف تعیین اثربخشی روان‌درمانی متمرکز بر هیجان بر احساس تنهایی و حساسیت به طردشدگی نوجوانان دارای والد معتاد انجام شده است. مقاله حاضر از نظر هدف کاربردی و به لحاظ روش انجام پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری کلیه نوجوانان دارای والد معتاد شهر تهران در سال 1398 می‌باشند. اعضای نمونه به صورت جایگزینی تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند؛ بدین ترتیب در هر گروه تعداد 15 نفر حضور داشت. روان‌درمانی متمرکز بر هیجان در 8 جلسه 120 دقیقه‌ای در گروه آزمایش اجرا شد. ابزار گردآوری اطلاعات شامل مقیاس احساس تنهایی اجتماعی – عاطفی (دیتوماسو، برانن و بست، 2004) و پرسشنامه حساسیت بین فردی (بایس و پارکر، 1989) بوده است. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته‌ها نشان می‌دهد که روان‌درمانی متمرکز بر هیجان بر احساس تنهایی (868/62=F؛ 000/0=P) و حساسیت به طردشدگی (629/5=F؛ 026/0=P) نوجوانان دارای والد معتاد اثربخش است. بنابر یافته‌ها، روش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد سبب بهبود احساس تنهایی و حساسیت به طردشدگی نوجوانان دارای والد معتاد می‌شود و نمایانگر افق‌های تازه در مداخلات بالینی است. بنابراین، به نظر می‌رسد این مداخله برای نوجوانان دارای والد معتاد کاربردی است.