اثربخشی آموزش شفقت به خود بر رضایت از زندگی و تاب آوری زنان سالمند

دوره سالمندی همراه با فقدان ها و از دست دادن ها می باشد، مثل از دست دادن موقعیت اجتماعی، همسر و غیره که باعث کاهش تاب آوری در برابر سختی ها و ناملایمات زندگی می گردد که این به نوبه خود سبب کاهش رضایت از زندگی می شود. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش شفقت به خود در بر رضایت از زندگی و تاب آوری زنان سالمند بود. روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان سالمندی بود (حدود 500 نفر) که در سال 1399 در آسایشگاه ها و مراکز توانبخشی و نگهداری سالمندان با نظارت سازمان بهزیستی در استان گیلان تحت توانبخشی و و مراقبت بودند. نمونه ای با حجم 30 نفر از بین آنها به شیوه هدفمند و با توجه به معیار های ورود و خروج مطالعه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه 15 نفری دسته بندی شدند. برای گروه آزمایشی 8 جلسه 2 ساعتی آموزش شفقت به خود گیلبرت اجرا گردید و در گروه کنترل مداخله ای انجام نشد. شرکت کنندگان با استفاده از پرسش نامه های رضایت از زندگی زندگی دینر و همکاران و تاب آوری کونور و دیویدسون، مورد بررسی قرار گرفتند. برای تحلیل تحلیل نتایج از روش تحلیل کوواریانس تک متغیری به وسیله نرم افزار تحلیل آماری SPSS نسخه 20 استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیر نشان داد که شفقت به خود باعث افزایش رضایت از زندگی و تاب آوری زنان سالمند گردید و این افزایش در دوره پیگیری ماندگار بود (05/0<p). بنابراین بر اساس یافته های این پژوهش می توان از آموزش شفقت به خود به عنوان یک الگوی کارآمد در مراکز نگهداری سالمندان برای ارتقاء تاب آوری و رضایت از زندگی و ویژگی های روان شناختی مثبت زنان سالمند استفاده نمود.