نوع دیابت، بیومارکر هموگلوبین A1C و میزان کنترل بعنوان پیش بینی کننده نیازهای درمانی دندانی

هدف از این مطالعه بررسی تاثیر نوع و کنترل دیابت از طریق بیومارکر هموگلوبین A1C بر پیامدهای بهداشت دهان بود.

این مطالعه مشاهده ای از مرکز تحقیقات ثبت دندانی و مخزن DNA دانشگاه پیتسبورگ استخراج و تحلیل گردید. از 6,026 مورد ، 414 نفر با تشخیص دیابت و 414 نفر بدون دیابت از نظر جنس، سن و قومیت با هم همسان شدند.تعدادی از آزمونهای آماری (مجذور کای،اگزکت فیشر،استیودنت-تی،ویلکاس و من ویتنی) استفاده شد. در تمام مقایسه ها آلفا 05/0در نظر گرفته شد.

نتایج نشان داد که بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 نسبت به افراد غیردیابتی، خشکی دهان را بیشتر تجربه کردند (p=0.02). بیماران مبتلا به دیابت ملیتوس (414 نفر) در مقایسه با جفت های همسان شده غیردیابتی خود ناراحتی مفصل گیجگاهی فکی بیشتری داشتند، همچنین بیماران فقط با دیابت نوع 1 در مقایسه با غیردیابتی ها و دیابتی نوع 2، از این ناراحتی بیشتر رنج می بردند (بترتیبp=0.01 ،p=0.004، p=0.02). در بین بیمارانی که بر اساس کنترل دیابت گروه بندی شده اند، همه بیماران گزارش کننده کنترل (39 نفر) بیشتر از افراد غیردیابتی با خشکی دهان مواجه شده اند (p=0.05). بیماران با کنترل ضعیف دیابت نسبت به بیماران با کنترل خوب بیشتر دچار شکست ترمیم شدند (p=0.04). از نظر تجربه عدم شکست در ترمیم، تفاوتی بین بیماران با کنترل خوب دیابت و گروه کنترل وجود نداشت (p=0.26). تعداد شکست ترمیم در بیمارانی که کنترل دیابتی ضعیفی داشتند، بیشتر از گروه غیردیابتی همسان آنها بود (p=0.03).

بیماران مبتلا به دیابت ملیتوس احتمالا خشکی دهان را تجربه می کنند اما لزوما پوسیدگی شدیدتری ندارند و ممکن است از ناراحتی مفصل گیجگاهی فکی محافظت شوند. بیمارانی که به خوبی دیابت ملیتوس را کنترل می کنند در مقایسه با بیماران غیردیابتی در معرض خطر بیشتری برای شکست ترمیم نیستند. ولی بیماران با کنترل ضعیف دیابت در معرض خطر بالاتری برای ترمیم ناموفق هستند.