تاثیر دو نوع تمرین تناوبی با شدت بالا و تداومی با شدت متوسط بر شاخص های فعالیت الکتریکی قلب مردان غیرفعال

تمرینات ورزشی تناوبی شدید در مقایسه با تمرینات سنتی تداومی، شدت بالاتری دارند که انتظار می روذ با پاسخ های قلبی-تنفسی متفاوتی همراه باشند. بنابراین در این تحقیق تاثیر 8 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) و تداومی با شدت متوسط (MICT) بر فعالیت اکتریکی قلب مردان غیرفعال مقایسه شد.

بدین منظور،16 دانشجوی پسر غیرفعال داوطلب، به صورت تصادفیبه دو گروه تمرین تناوبی (4 تناوب 4 دقیقه ای با شدت 75-80 درصد ضربان قلب ذخیره و وهله های 3 دقیقه ای استراحت فعال) و گروه تمرین تداومی (30 دقیقه دویدن با شدت 60- 45 درصد ضربان قلب ذخیره) تقسیم شدند. قبل و بعد از 8 هفته تمرین، نوار قلب در شرایط یکسان اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل و تی وابسته تحلیل شدند.

دو نوع تمرینHIIT و MICT باعث افزایش معنی دار فاصله P-R، مدت زمان موج T، مدت زمان کمپلکس QRS، فاصله QT، فاصله R_R شدند(0/05>P). ولی میانگین طول قطعهST و QTc در هر دو گروه تمرینی تفاوت معنی داری نداشت. اما مدت زمان موج P فقط در گروهMICT افزایش معنی داری داشت.

به نظر می رسد که تمرینات HIIT و MICT منجر به سازگاری های مشابهی در فعالیت الکتریکی قلب می شوند.