تاثیر یک دوره تمرین تناوبی با شدت بالا بر محتوای پروتئین های AMPK و PGC-1α در بافت عضله قلب موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2

پروتئین های AMPK و PGC-1α از عوامل مهم در تنظیم فرآیندهایی مانند بایوژنز میتوکندری، حفظ تعادل انرژی داخل سلولی هستند که بیماری دیابت می تواند در عملکردهای این پروتئین ها اختلال ایجاد کند. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر یک دوره تمرین تناوبی با شدت بالا بر محتوای پروتئین های AMPK و PGC-1α در بافت عضله قلب موش های صحرایی نر مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد.

مواد و روش ها: 

در این مطالعه تجربی، 12 سر موش صحرایی نر 2 ماهه از نژاد اسپراگوداولی با میانگین وزنی 20±270 گرم انتخاب و پس از دیابتی شدن از طریق القاء استرپتوزوتوسین و نیکوتین آمید به روش تصادفی به 2 گروه، تمرین و کنترل (هر گروه 6 سر) تقسیم ‏شدند. گروه تمرین 4 روز در هفته به‏ مدت 8 هفته به تمرین HIIT مطابق با برنامه تمرینی پرداختند؛ در حالی که گروه کنترل هیچ گونه برنامه تمرینی نداشتند. همچنین موش های صحرایی هیچ گونه درمانی با انسولین را در طول دوره پژوهش نداشتند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل استفاده‏ شد.

افزایش معنی داری در محتوای پروتئین های AMPK (001/0P=) و PGC-1α (0001/0P=) در گروه تمرین HIIT نسبت به کنترل مشاهده شد.

نتیجه گیری:

 نتایج نشان دادند که تمرین HIIT با افزایش محتوای پروتئین های AMPK و PGC-1α می تواند در افزایش ATP و همچنین افزایش بیوژنز میتوکندیریایی تاثیرگذار باشد.