اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت در تحمل پریشانی و استرس والدینی مادران کودکان دارای اختلال یادگیری شهر بهارستان

زمینه و هدف :

حضور کودک مبتلا به هر نوع ناتوانی، استرس و تنیدگی فزاینده ای را به اعضای خانواده تحمیل می کند؛ لذا هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت در تحمل پریشانی و استرس والدینی مادران کودکان دارای اختلال یادگیری شهر بهارستان بود.

روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری را تمامی مادران کودکان دارای اختلال یادگیری شهر بهارستان در سال تحصیلی 98-1397 تشکیل دادند که سی نفر واجد شرایط به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. سپس به صورت تصادفی در دو گروه گواه و آزمایش (هر گروه پانزده نفر) قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل مقیاس تحمل پریشانی (سیمونز و گاهر، 2005) و فرم کوتاه شاخص استرس والدینی (آبیدین، 1995) بود. ابتدا از هر دو گروه پیش آزمون گرفته شد. سپس برای افراد گروه آزمایش توسط محقق، هشت جلسه آموزشی شفقت درمانی به مدت هشت هفته و هر هفته یک جلسه شصت دقیقه ای ارایه شد؛ اما گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. پس از پایان جلسات آموزش، از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها، آزمون تی مستقل، خی دو و تحلیل کوواریانس تک متغیره در سطح معنا داری 0٫05=α به کار رفت.

تحلیل داده ها نشان داد، میانگین نمره تحمل پریشانی به طور معنا داری افزایش یافته است؛ اما میانگین نمرات استرس والدینی به طور معنا داری دارای کاهش بوده است (0٫001≥p).

براساس یافته های این مطالعه می توان گفت، درمان متمرکز بر شفقت موثر بوده و موجب افزایش تحمل پریشانی و کاهش استرس والدین مادران کودکان دارای اختلال یادگیری شده است.