بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر امید به زندگی، کیفیت زندگی و بهزیستی روان شناختی زنان خانه دار شهر تهران

زمینه و هدف:

 سلامت نهاد خانواده از اهمیت خاصی برخوردار است و زن به عنوان یکی از ارکان خانواده در این سلامت نقش بسزایی ایفا می کند. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر امید به زندگی، کیفیت زندگی و بهزیستی روان شناختی زنان خانه دار شهر تهران بود.

این پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی زنان خانه دار منطقه سه شهر تهران در سال 1397 تشکیل دادند. از بین آنان نمونه ای شامل 50 نفر به صورت غیرتصادفی هدف مند انتخاب شد و به طور تصادفی در دو گروه 25نفره آزمایش و گواه قرار گرفتند. ابزار پژوهش مقیاس بهزیستی روان شناختی (ریف، 1989)، پرسشنامه کیفیت زندگی (سازمان بهداشت جهانی، 1996)، پرسشنامه امید به زندگی (اسنایدر و همکاران، 1991) و پرسشنامه طرحواره یانگ فرم کوتاه (یانگ و براون، 1998) بود. جلسات طرحواره درمانی در ده جلسه، هفته ای یک بار به مدت 90 دقیقه به گروه آزمایش آموزش داده شد؛ اما گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره انجام گرفت و سطح معناداری آزمون ها 0٫05 در نظر گرفته شد.

نتایج نشان داد که در پس آزمون بین گروه آزمایش و گروه گواه در امید به زندگی (0٫001>p)، کیفیت زندگی (0٫001>p) و بهزیستی روان شناختی (0٫002=p) تفاوت معناداری وجود داشت. 

براساس یافته های پژوهش، طرحواره درمانی موجب افزایش امید به زندگی، کیفیت زندگی، بهزیستی روان شناختی و مولفه های آن ها در زنان خانه دار می شود؛ بنابراین انجام مداخلات براساس این رویکرد می تواند در ارتقای سلامت روان و بهبود زندگی زنان خانه دار موثر باشد.