بررسی تطبیقی محورهای اصلی تربیت فردی انسان در نهج البلاغه و اصول اخلاقی

تربیت فردی و اجتماعی از مهم‌ترین موضوعات مورد تاکید در مکاتب و ادیان مختلف است. این مساله به طور مشخص در دین اسلام که هدف اساسی آن، هدایت انسان‌ها به سوی سعادت دنیوی و اخروی است، مورد توجه قرار گرفته است. بر این اساس، پژوهش حاضر به محورهای تربیت فردی و اجتماعی بر مبنای اصول اخلاقی در نهج‌البلاغه می‌پردازد.

روش مورد استفاده در پژوهش حاضر، توصیفی تحلیلی است که به صورت مروری به بررسی مولفه‌های تربیت فردی و اجتماعی در نهج‌البلاغه می‌پردازد.

ابعاد تربیت در اسلام و سیره امام علی (ع) بر مبنای عدل‌ورزی، معاشرت نیکو و احسن، صبر و شکیبایی، بخشندگی و نیک اندیشی، نفی خودستایی و خساست، نفی تکبر و خودستایی و ظلم‌ستیزی بنا شده است که در نهایت، به اصلاح امور فردی و اجتماعی منجر می‌شوند و بنیانی برای شکل‌گیری زندگی مبتنی بر اخلاق تلقی می‌گردند.

اصول اخلاقی در سیره امام علی (ع) و نهج‌البلاغه، بر مبنای فطرت پاک انسانی بنا شده است که باعث شکل‌گیری زندگی صلح‌آمیز و اخلاقی میان انسان‌ها می‌شود و در نهایت زندگی اجتماعی انسان را مبتنی بر عدالت، همکاری و تعاون اجتماعی، نفی تکبر و کمک به هم‌نوعان سامان می‌بخشد. تربیت در نهج‌البلاغه متاثر از احکام و آموزه‌های دینی و رفتار رسول گرامی اسلام (ص) به عنوان الگوی واقعی زندگی اخلاقی، شکل گرفته است.