ارجاع وضعیت به دیوان بین المللی کیفری از سوی دولت

ارجاع وضعیت توسط دولت عضو یکی از شیوه های مندرج در ماده 13 اساسنامه دیوان بین المللی کیفری است. دولت عضو می تواند وضعیتی را که به نظر یک یا چند جنایت تحت صلاحیت دیوان ارتکاب یافته است را به دادستان ارجاع دهد. با وجود این لازم به ذکر است که شروع به رسیدگی توسط دولت ذیربط از اولویت زیادی برخوردار می باشد و به همین جهت نیز تدوین کنندگان اساسنامه دیوان با درج صلاحیت تکمیلی در صدد ممانعت از بی کیفرماندن مرتکبان جنایات بین المللی برآمدند. ارجاع وضعیت توسط دولت عضو به دادستان دیوان دارای محاسن زیادی است و بی تردید با این روش به کارآمدی دیوان کمک شایانی خواهد شد.تمرکز اصلی این تحقیق بر ارجاع وضعیت توسط دولت است و سایر شیوه های ارجاع مورد تجزیه و تحلیل قرار نمی گیرد. برای داشتن تحلیلی جامع از ارجاع دولت بررسی مسایل شکلی و ماهوی مرتبط با آن گریز ناپذیر است. بدین منظور مسایل اساسی چون ارجاع، ارجاعدهنده،آیین ارجاع،آثار ارجاع و درنهایت امکان بازپس گیری وضعیت ارجاع شده مورد مطالعه قرار خواهد گرفت.این تحقیق بخشی از زوایای موضوع ارجاع وضعیت توسط دولت در اساسنامه دیوان را در پرتو رویه عملی آن مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد. رویکرد اصلی و اولویت دیوان بر تعقیب جنایات بین المللی توسط محاکم ملی است. پیش بینی اصل صلاحیت تکمیلی در اساسنامه دیوان دلالت بر صحت چنین اولویتی می باشد. آمار مربوط به وضعیت های ارجاع شده به دیوان توسط دولتها حکایت از اقبال این شیوه نسبت به سایر شیوه های ارجاع مندرج در اساسنامه است.