تاثیر یک پروتکل تمرینی ویژه بر پارامترهای راه رفتن در مردان مبتلا به حوادث عروق مغز

صدمات مغزی به هر نوع از آسیب ناشی از ضربه مسستقیم و یا غیرمستقیم به مغز و عناصر وابسته به آن اطلاق می گردد. حدود 60 درصد از بازماندگان صدمات مغزی دارای عملکرد اختلالی دایم هستند. هدف از تحقیق حاضر مطالعه اثر یک دوره تمرینی ویژه 12 هفته ای بر پارامترهای راه رفتن مردان متعاقب صدمات مغزی بود.

در این مطالعه نیمه تجربی، تعداد 30 نفر آزمودنی مرد با میانگین و انحراف معیار سن 4/5±2/52 سال، وزن 3/5±8/78 کیلوگرم و قد 2/4±2/173 سانتی متر، بصورت هدفمند و در دسترس انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه تجربی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. به منظور ارزیابی راه رفتن از شتاب سنج استفاده شد که متغیرهای کینماتیکی سرعت گام برداری، شتاب گام برداری، طول گام، آهنگ گام برداری، میزان تغییر جهت راه رفتن را بررسی کرد. تحلیل داده ها بوسیله آزمون تی وابسته و تی مستقل با استفاده از نرم افزار SPSS-21 در سطح 05/0  P انجام شد.

یافته ها نشان داد تاثیر تمرینات ویژه بر راه رفتن و متغیرهای کینماتیکی آن (سرعت گام برداری، شتاب گام برداری، طول گام، آهنگ گام برداری، میزان تغییر جهت راه رفتن و شباهت راه رفتن با افراد سالم) معنی دار بود(00/0=P).

براساس مطالعه حاضر، تمرینات ویژه اثر مثبتی در راه رفتن و پارامترهای مرتبط با آن در بیماران مرد با صدمات مغزی دارد، بنابراین می تواند به عنوان یکی از مهمترین راهکارهای توانبخشی این افراد توصیه شود.