تاثیر قابلیت یادگیری سازمانی بر عملکرد فردی با توجه به نقش میانجی کار تیمی از دیدگاه کارکنان

این مطالعه با کاربست روش پیمایشی درصدد بررسی تاثیر قابلیت یادگیری سازمانی بر عملکرد فردی با توجه به نقش میانجی کار تیمی کارکنان در منطقه 8 شهرداری تهران است. جامعه آماری، کارشناسان شاغل در این منطقه شهرداری می باشد که براساس نمونه گیری تصادفی ساده 173 نفر به عنوان نمونه با استفاده از فرمول کوکران و جدول مورگان انتخاب شدند. ابزار پژوهش، شامل سه پرسشنامه استاندارد یادگیری سازمانی چیوا و همکاران، استاندارد کیفیت کارتیمی هوگل و گمویندن و استاندارد عملکرد شغلی ویلیام و اندرسون می باشد. برای تجزیه وتحلیل داده ها در بخش آمارتوصیفی از میانگین و انحراف معیار و در بخش آمار استنباطی ابتدا از آزمون کلموگروف اسمیرنوف برای تشخیص نرمال بودن داده ها و آزمون KMO و بارتلت جهت بررسی کفایت نمونه گیری استفاده شد. یافته های پژوهش نشان‎داد که قابلیت یادگیری سازمانی اثر مثبت و مستقیم بر عملکرد فردی و کارتیمی دارد و این روابط در سطح آلفای 0.05 معنی دار است؛ بطوریکه با تغییر در قابلیت یادگیری سازمانی، عملکرد فردی و کارتیمی نیز تغییر پیدا می کند و جهت تغییرات در این متغیرها همسو و هم راستا می باشد و نیز، اثر مستقیم قابلیت یادگیری سازمانی بر عملکرد و همچنین اثر غیرمستقیم آن (از طریق کارتیمی) بر عملکرد فردی معنی دار شده است؛ لذا می توان نتیجه گرفت که کارتیمی در اثرگذاری قابلیت یادگیری فردی بر عملکرد نقش میانجی (نسبی) دارد.