پوچی زندگی و خودکشی

این مقاله درصدد طرح مدعایی برخلاف تلقی رایج درباب نسبت بین پوچی زندگی و خودکشی است. در تلقی رایج گفته می شود که «شخص خودکشی می کند اگر و تنها اگر زندگی اش پوچ شده باشد.» به دو نحو می توان علیه این گزاره اقامه دعوا کرد: به نحو پیشینی و به نحو پسینی. در مورد اول، به منظور تحلیل این گزاره لازم است تلقی صحیحی درباب مفاهیم «پوچی زندگی» و «خودکشی» به دست دهیم. پس از روشن سازی مولفه های اصلی گزاره، درباب نسبت مفهومی میان آن دو سخن خواهیم گفت. در مسیر دوم می توان به دو گونه مصداق برای ابطال این گزاره توسل جست: اولا، با نشان دادن خودکشی های افرادی که زندگی بامعنا دارند، و ثانیا، با تمرکز روی زندگی های پوچی که منجر به خودکشی نشده اند. پس از ابطال پیشینی و پسینی گزاره فوق، می توان به دنبال نسبت های جدیدی درباب پوچی زندگی و خودکشی رفت. هدف از جستجو برای یافتن نسبت های بدیل، ابتدا دقت در موضعی است که امروزه درباب مرگ وجود دارد، و در ادامه، تلاش در جهت توجیه زندگی برخلاف تلقی های رایج از معناداری زندگی است. در این مقاله صرفا با استناد به اندیشه های متفکران غربی-مسیحی به تناقض درونی ادعای فوق خواهیم پرداخت و نشان خواهیم داد که خودکشی برخلاف تلقی اول آنگونه که گمان می رود لزوما متکی به تحلیلی عمیق از زندگی نیست.