روابط ساختاری هسته ارزشیابی خود، هیجان مثبت و خوش بینی با معنا در زندگی در دانشجویان؛ نقش میانجی امید به آینده

پژوهش حاضر با هدف روابط ساختاری هسته ارزشیابی خود، هیجان مثبت و خوش بینی با معنا در زندگی در دانشجویان با بررسی نقش واسطه ای امید به آینده انجام شد.

بدین منظور تعداد 166 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان (99 نفر پسر و 67 نفر دختر) به شیوه نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند و به مقیاس های هسته ارزشیابی خود (جاج و همکاران، 2003)، معنادرزندگی (MLQ) استگر و همکاران (2006)، عاطفه مثبت و منفی (داینر و همکاران، 2010)، جهت گیری زندگی شی یر و کارور (1985) و امیدواری اسنایدر (2000) پاسخ دادند.

نتایج پژوهش نشان داد که امید به آینده نقش واسطه ای در رابطه بین بین مولفه های هسته ارزشیابی خود، هیجان مثبت و خوش بینی با معنا در زندگی ایفا می کند. یافته ها از برازندگی مناسب ساختار فرضی متغیرهای پژوهش حمایت کرد و نتایج حاکی از وجود همبستگی معنادار بین مولفه های هسته ارزشیابی خود، معنا در زندگی، هیجان مثبت و خوش بینی بود.

با توجه به یافته های پژوهش می توان گفت که متغیرهای امید، هسته ارزشیابی خود، هیجان مثبت و خوش بینی در فرایند معنایابی دانشجویان نقش مهمی ایفا می کنند. این نتایج در کنار تایید یافته های پیشین دارای تلویحات کاربردی در زمینه ارتقای امید به آینده در دانشجویان می باشد.