طراحی فارماکوفورهای بالقوه ضد لیشمانیا با استفاده از تکنیک محاسباتی کاربری جدید دارو

 کاربری جدید دارویی عبارت است از کاربرد برخی از داروها برای درمان یا کنترل علایم بیماری‫های دیگر. مزیت اصلی این تکنیک در انتخاب یک دارو به عنوان ترکیب الگو است که به دلیل عدم وجود مشکلات جدی درفارماکوکینتیک، بهینه سازی فارماکودینامیک را هدف قرار می‫دهد. با عنایت به اهمیت موضوع، پژوهش حاضر به آنالیز مجازی کاربری جدید برخی از دسته های دارویی با هدف دستیابی به فارماکوفورهای بالقوه ضد لیشمانیا اختصاص یافت.

 ساختار سه بعدی تعدادی از گیرنده های پروتیینی در انگل لیشمانیا بر اساس گزارشات مقالات معتبر از بانک پروتیینی بروک هاون (PDB) بدست آمدند تا کمپلکس آنها با ساختارهای منتخب دارویی با استفاده از تکنیک داکینگ مولکولی بررسی گردند. آنالیز کیفی و کمی الگوهای برهمکنش در کمپلکس های دارو- گیرنده داک شده، داروهایی که قدرت اتصال بالاتری به گیرنده داشتند را ارایه نمود و در نهایت الگوهای ساختاری یا فارماکوفورهای فرضی ضد لیشمانیا بر اساس ساختارهای دارویی برتر ارایه شدند.
یافته‌ها: بیشترین انرژی آزاد اتصال برای ناتگلینید در اتصال به آنزیم فارنزیل دی فسفات سینتاز (kcal/mol 13/30- ΔGb) می‫باشد. در ترکیبات استروییدی، نورژسترل (kcal/mol 9/48-ΔGb ) و تستوسترون (kcal/mol 08/5-ΔGb ) قابلیت اتصال آنزیمی بالاتری نشان دادند و Arg82 نقش مهمی در برقراری پیوندهای هیدروژنی داشت. در الگوی ساختاری ‫حلقه‫ای جوش خورده، میرتازاپین بیشترین انرژی آزاد در اتصال به آنزیم داکسی اوریدین تری فسفات از خود نشان داد (kcal/mol 8/64-ΔGb). در کاربامازپین، استخلاف آمیدی در حلقه میانی زمینه را برای برقراری دو برهمکنش هیدروژنی موثر با اسیدهای آمینه Gln21 و Asn25 داکسی اوریدین تری فسفات فراهم نموده است.

 بر اساس آنالیز الگوهای اتصال، در ساختارهای دارویی استروییدی و سه حلقه ای جوش خورده، امکان طراحی مولکول‫هایی که در آنها پتانسیل مهار همزمان چندین گیرنده پاتوژنی وجود داشته باشد، وجود دارد.