اثر غوطه وری در آب سرد بعد از فعالیت برونگرا بر پاسخ های اکسیداتیو و التهابی در عضله اسکلتی

بعد از فعالیت ورزشی برونگرا، فشار اکسیداتیو و التهاب افزایش می‌یابد. غوطه‌وری در آب سرد بعد از فعالیت ورزشی جهت تسریع ریکاوری بین ورزشکاران مرسوم است. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر غوطه‌وری در آب سرد بعد از فعالیت برونگرا بر پاسخ‌های اکسیداتیو و التهابی در عضله اسکلتی می‌باشد.

روش‌کار:

 یک‌صد سر موش نر ویستار (وزن 65/41±11/285) به‌طور تصادفی به گروه‌های کنترل، فعالیت برونگرا، فعالیت برونگرا + آب معمولی و فعالیت برونگرا + آب سرد تقسیم شدند. نیم، 24، 48، 72 و 168 ساعت بعد از فعالیت برونگرا، عضله EDL در شرایط استریل شده خارج شد. فعالیت برونگرا شامل 90 دقیقه دویدن متناوب روی تریدمیل با سرعت 16 متر در دقیقه و با شیب 16- می‌باشد. مقدار گونه‌های واکنش‌پذیر اکسیژن (ROS) و عامل نکروز توموری-آلفا (TNF-α) عضلانی با روش‌های آزمایشگاهی DCFDA و رنگ‌آمیزی ایمونوهیستوشیمی اندازه‌گیری شدند. از آزمون‌های آماری کلموگروف- اسمیرنوف برای نرمال بودن داده‌ها و آزمون آنالیز واریانس دوسویه با اندازه‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی توکی برای مقایسه بین گروه‌ها با سطح معناداری P≤0/05استفاده گردید.

یافته‌ها: 

بعد از فعالیت برونگرا ROS و TNF-α در سه گروه تجربی نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشت (0/05>p). اوج افزایش ROS به‌طور معنادار در گروه‌های فعالیت برونگرا، فعالیت برونگرا + آب معمولی و فعالیت برونگرا + آب سرد به ترتیب نیم، 48 و 72 ساعت بعد از فعالیت برونگرا بود (0/001>p). همچنین، اوج افزایش TNF-α به طور معناداری در گروه‌های فعالیت برونگرا و فعالیت برونگرا + آب معمولی 48 ساعت و در گروه فعالیت برونگرا + آب سرد 72 ساعت بعد از فعالیت برونگرا بود (0/001>p).

نتیجه‌گیری:

 غوطه‌وری در آب سرد باعث افزایش بیشتر و به تاخیر افتادن اوج افزایش ROS و TNF-α بعد از فعالیت برونگرا می‌شود که احتمالا به آسیب ناشی از ایسکمی- ریپرفیوژن ارتباط دارد. بنابراین، بعد از فعالیت ورزش شدید، غیر متعارف، برونگرا و آسیب‌زا، غوطه‌وری در آب سرد پیشنهاد نمی‌شود.