سعادت انسان دراندیشه های فلسفی و حکومتی صدرالمتالهین و امام خمینی (ره)

مهم ترین هدف مشترک انسان در زندگی، رسیدن به «سعادت» و ایجاد جامعه ای «سعادتمند» است. هرچند اکثر این جوامع در یافتن این اکسیر به بیراهه رفته اند. اندیشمندان مسلمان به ویژه صدرالمتالهین و امام خمینی (ره) در این خصوص و نقش حکومت در بسترسازی این مهم نظریات بسیاری ابراز نموده اند. هرچند نحوه وصول به سعادت در صدرا بیشتر دارای صبغه فردی است و در نگاه و اندیشه امام خمینی (ره) فردی، اجتماعی، سیاسی و حکومتی است، لکن هر دو معتقدند سعادت امری حقیقی، اختیاری، دست یافتنی و دنیوی - اخروی، در دو بعد علم و عمل است و در تبیین الگوهای حکومتی و سیاست ورزی در نیل به سعادتمندی جامعه ضمن آنکه رسالت تمامی انبیای الهی و اولیاءالله (ع) را ایجاد حکومت الهی برای نیل به سعادتمندی جامعه می دانند، به الگوهای حکومت اسلامی در ابعاد مختلف پرداخته و آن را منطبق بر فطرت الهی و تعالیم آسمانی مبتنی بر وحی می دانند. در این پژوهش، ضمن گردآوری اطلاعات با روش اسنادی ومطالعات کتابخانه ای به تحلیل و تبیین دیدگاه های صدرالمتالهین وامام خمینی (ره) به عنوان دو متفکر بزرگ اسلامی در باب نقش حکومت در «سعادت» و «سعادتمندی» دنیوی و اخروی جامعه پرداخته و با بررسی نظرات ویژه و نکات مشترک آنان، به الگوی ساختاری سعادتمندی جامعه اشاره می گردد.