بررسی دیدگاه ابن رشد و ابن عربی پیرامون معناشناسی و ضرورت تاویل قرآن کریم

یکی از مسایلی که برخی اندیشمندان در تفسیر آیات قرآن کریم مورد بررسی قرار داده اند، تاویل است. به دلیل کاربرد متعدد واژه تاویل در این کتاب مقدس، بابی در این مورد در آثار اندیشمندان مسلمان گشوده شد که اشتراکات و افتراقاتی به چشم می خورد. یکی از اندیشمندان اسلامی که با ترجمه و شرح آثار ارسطو تاثیر فراوانی در مغرب زمین گذاشته ابن رشد است. وی که به قلم فرسایی در پاسخ به غزالی مشهور است توانست خردورزی در متون مقدس را از راه های گوناگون مانند عقل و نصوص دینی مطرح نموده و یکی از نمونه های آن را تاویلات دینی معرفی می کند. در همان منطقه و مدتی اندک پس از ابن رشد، ابن عربی که اندیشه هایی بس عمیق و بنیادین در عرفان مطرح می کند نیز به تاویلات دینی توجه می کند. این نوشتار با روش توصیفی-تحلیلی در صدد است اندیشه های ابن رشد و ابن عربی درباره بایسته های اهل تاویل را مورد بررسی قرار دهد. یافته های بحث عبارت از اشتراک دیدگاه ابن رشد و ابن عربی درباره توجه به باطن برخی متون دینی که به واسطه اهل تاویل شکل می گیرد. اختلافاتی که در روش عقلی و شهودی آنان در تاویل وجود دارد. ابن رشد به فیلسوف به عنوان اهل تاویل اشاره دارد و ابن عربی به عارف به عنوان مصداقی جامع برای تاویل نمودن توجه می کند.