بررسی اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی مبتنی بر آموزش مهارت های تنظیم هیجانی بر تکانشگری و تنظیم شناختی هیجان بیماران دو قطبی نوع یک

اختلال دوقطبی نوع یک، اختلالی مزمن، ناتوان ساز و عودکننده است  که با دوره های مانیا  تعریف شده  است و این اختلال باعث بسیاری از اختلالات درون فردی و بین فردی می شود. در کل، تحقیق حاضر بر آن بود تا میزان اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی مبتنی بر آموزش مهارت های تنظیم هیجان را بر تکانش گری و چگونگی تنظیم شناختی هیجان بیماران دوقطبی نوع یک بررسی نماید.

مواد و روش ها: 

تحقیق حاضر از لحاظ روش تحقیق بر اساس پژوهش های نیمه تجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل استوار بود. جامعه ی آماری این پژوهش را کلیه بیماران مرد بستری در بیمارستان رازی تبریز در سال 1397 تشکیل می داد. برای به دست آوردن نمونه ی آماری (30 نفر)، از روش نمونه گیری هدفمند استفاده گردید؛ همچنین برای کاهش میزان تفاوت گروه ها، نمونه به روش جایگزینی تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار داده شد. به منظور به دست آوردن داده های تحقیق، از پرسشنامه های تکانشگری بارت و راهبردهای تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده های حاصله، از روش آماری تحلیل کوواریانس چند متغیره با نرم افزارآماری24 -SPSS استفاده شد.

یافته ها: 

نتایج بررسی های آماری نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیکی به طور معنی داری (05/ 0 <p) بر بهبود تکانشگری و راهبردهای تنظیم شناختی هیجان (به جز ملامت دیگران و تمرکز مجدد به برنامه ریزی، پذیرش و اتخاذ دیدگاه دیگر) بیماران دوقطبی تاثیر داشته است.

نتیجه گیری: 

یافته ها حاکی از آن بود که می توان از  رفتاردرمانی دیالکتیکی مبتنی بر آموزش مهارت های تنظیم هیجان برای کاهش تکانشگری و تنظیم شناختی هیجان مبتلایان به اختلال دوقطبی نوع یک  همراه با دارودرمانی استفاده نمود.