اپیدمیولوژی جغرافیایی خودکشی (کامل و اقدام) در شهرستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی مازندران در طی سال های 1391 تا 1395: یک مطالعه اکولوژیک

خودکشی یکی از بزرگ ترین مشکلات پزشکی و اجتماعی جهان است. مطالعه حاضر با هدف تعیین اپیدمیولوژی جغرافیایی خودکشی در شهرستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی مازندران طی سال های 95-1391 انجام شده است.

در این مطالعه اکولوژیک، اطلاعات با استفاده از چک لیست گزارش ماهانه برنامه پیش گیری از خودکشی در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی مازندران جمع آوری گردید. همبستگی مکانی گروه های سنی-جنسی خودکشی با استفاده از شاخص آماری Moran’s index(I) محاسبه گردید. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و  آزمون مجذورکای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

تعداد 376 مورد (67/1 درصد) خودکشی کامل و 22089 مورد (33/98 درصد) اقدام به خودکشی گزارش شده بود. از مجموع افرادی که خودکشی کردند، 5/68 درصد (15389 نفر) شهری و 5/31 درصد (7076 نفر) روستایی بودند. بیش ترین تعداد اقدام به خودکشی، از شهرستان آمل 3549 مورد (07/16 درصد) و بیش ترین تعداد خودکشی کامل از شهرستان ساری 65 مورد (29/17 درصد) گزارش شده بود. در موارد خودکشی کامل، بیش ترین روش خودکشی در شهرستان ساری و آمل استفاده از قرص برنج و در شهرستان گلوگاه و نوشهر حلق آویز بوده است و در موارد اقدام به خودکشی نیز در شهرستان قایمشهر و آمل استفاده از داروهای اعصاب و روان بیش ترین گزارش شده بود.

با توجه به الگوی جغرافیای، تعداد خودکشی (کامل و اقدام) در اکثر گروه های سنی و جنسی در شهرهای پرجمعیت بیش تر مشاهده شده بود. استفاده از روش مصرف قرص برنج در خودکشی کامل و روش های خشن و کشنده در برخی از مناطق استان بالا بود.