بررسی تطبیقی برنامه آموزشی دوره کارشناسی معماری در ایران با شش دانشگاه برتر جهان

آموزش دانشگاهی معماری به حوزه آموزش معماری وارد شده است و به طور ضمنی بر آموزش معماری تاثیر می گذارد. آموزش معماری در ایران مسئله ای پیچیده است، گواه این ادعا بحث های مداوم میان دانشوران و پژوهشگران و تعدد پژوهش هایی است که به منظور بررسی ناهنجاری های موجود در آموزش معماری انجام شده است. در این پژوهش، که از نوع کاربردی  توسعه ای است، پس از مرور پژوهش های صورت گرفته در حوزه آموزش معماری در داخل و خارج از کشور و استخراج راهکارهای پیشنهادی، با شناسایی مولفه های اصلی آموزش معماری و ساختار برنامه آموزشی و ارتباط دروس با یکدیگر در مقطع کارشناسی در شش دانشگاه ام آی تی امریکا، دانشگاه ملی سنگاپور، دانشگاه پنسیلوانیای امریکا، دانشگاه شفیلد انگلستان، دانشگاه سیدنی در استرالیا، دانشگاه صنعتی دلفت هلند و بررسی تطبیقی موارد آن ها با برنامه آموزشی مقطع کارشناسی معماری در ایران (مصوب وزارت علوم، تحقیقات و فناوری)، با استدلال منطقی، علل بروز ناهنجاری های موجود در آموزش معماری ریشه یابی می شود و درنهایت به راهکارهای عملی، ازقبیل تعامل متقابل دروس، افزایش قدرت انتخاب دانشجویان، و توجه به پژوهش و نحوه ارتباط با حرفه، به منظور ارتقای کیفیت آموزش معماری در قالب نظام آموزش دانشگاهی پرداخته می شود. مقایسه برنامه های آموزشی معماری در ایران و شش دانشگاه معتبر جهان نشان داده است که، در عین وجود شباهت های قابل ملاحظه، تفاوت هایی از نظر طول دوره، نسبت دروس، و محتوای دروس دیده می شود که ناشی از عوامل متعددی است. درنهایت، در قالب پنج مولفه تعامل متقابل دروس مختلف در طول دوره، قدرت انتخاب، حرفه محور بودن، پژوهش محور بودن، و هویت محور بودن آموزش، راهکارهایی همچون افزایش ارتباط دروس نظری و کارگاهی از طریق تعامل بیشتر اساتید دروس مختلف، افزایش دروس انتخابی و اختیاری، توجه بیشتر به دوره کهاد، تشویق حرفه ورزان به تدریس در مقام مربی، ایجاد فرصت های تحقیقاتی، و تبادلات دانشجویی عرضه شده است.