امکان سنجی استفاده از انرژی زمین گرمایی در ساختمان به منظور کاهش انتشار آلاینده دی اکسید کربن در محیط (مطالعه موردی شهر همدان)

رفتار حرارتی ساختمان های زیر زمین، نسبت به ساختمان های روی زمین متفاوت است. نزدیکی دمای درون زمین به متوسط دمای سالانه محیط، باعث کاهش تبادل حرارت این بناها، نسبت به ساختمان های روی زمین می شود. کاهش مصرف انرژی، انتشار گازهای گلخانه ای را کاهش می دهد. هدف این پژوهش امکان سنجی استفاده از انرژی زمین گرمایی در ساختمان به منظور کاهش انتشار آلاینده دی اکسید کربن در شهر همدان  با شرایط اقلیمی سرد در سال 1398 می باشد.

شبیه سازی با استفاده از نسخه 0-1-8 نرم افزار انرژی پلاس انجام شد. مدل مورد بررسی، نمونه فضایی استاندارد 900 اشری با کاربری مسکونی در نظر گرفته شد. در ابتدا، مدل روی سطح زمین مستقر و مصرف انرژی آن معادل 424/0 مگاوات ساعت بر مترمربع مشخص شد. سپس نمونه در گام های متوالی و مساوی 5/0، 1، 5/1، 2، 5/2 و 3 متری در عمق زمین واقع و در هر گام مصرف انرژی مشخص شد.

یافته ها نشان داد که در عمق های یادشده، به ترتیب معادل 51/14، 38/28، 56/44، 25/57، 70/74  و 07/79 درصد نسبت به حالت اولیه نیاز سالانه انرژی نمونه کاهش یافته است. از طرفی میزان انتشار آلاینده دی اکسید کربن در محیط نیز به ترتیب معادل65/0 و 27/1 و 99/1 و 57/2 و 35/3 و 55/3 درصد کاهش یافته است.

  استقرار ساختمان درون زمین، انتشار آلاینده دی اکسید کربن در محیط را کاهش می دهد.