بررسی گونه های مختلف عناصر عامیانه و محلی در اشعار شوریده شیرازی

محمد تقی شوریده شیرازی (1276- 1345 ق) ملقب به فصیح الملک از شعرای قرن سیزدهم و نیمه اول قرن چهاردهم هجری قمری یعنی دوره بیداری است که به هنجارگریزی از زبان گذشته دست زده و زبان شعر را به زبان کوچه و بازار و مردم نزدیک کرده است. وی زبان عامه مردم را برگزید تا با صمیمیت خاص مورد توجه مردم نیز قرار گیرد و توانست در کنار واژه های فصیح و دیرینه فارسی بویژه واژه های خراسانی و عراقی، از زبان گفتار روزگار خویش، واژه های عامیانه و مصطلحات محلی و شیرازی را به امانت گرفته و در اشعار خود با مهارت تمام ذکر کند. واژه های پیش پا افتاده و معمول کوچه و بازار که حتی شعرای هم زمان وی امکان ورود آن اصطلاحات به شعر را نادرست می دانستند در شعر شوریده ممزوج و هم نشین واژه های رسمی شده است. این جستار در پی آن است تا با بررسی مصطلحات شیرازی، فرهنگ و بازی های عامیانه، کنایات محلی و گاه واژه های لری و ترکی منطقه فارس در شعر شوریده این نتیجه را تایید کند که یکی از علل مقبولیت شوریده در نزد عموم، همین نزدیکی زبان این شاعر به زبان توده جامعه است.