اهمیت سلول های بنیادی مزانشیمی در درمان زخم های پوستی

 سلول های بنیادی مزانشیمی (MSCها) به عنوان یک منبع جذاب برای سلول درمانی بافت های آسیب دیده شناخته شده اند. توانایی تمایز چندگانه، دستیابی آسان، ایمنی زایی پایین و نقش چشمگیر در فیزیولوژی ترمیم زخم باعث استفاده گسترده از این سلول ها در ترمیم زخم شده است. در این مطالعه مروری، نقش MSCها در ترمیم زخم های پوستی مورد بحث قرار می گیرد.

این مقاله مروری براساس یافته های حاصل از جستجوی پایگاه داده های PubMed و Google Scholar بین سال های 1990 تا 2020 و سایت اینترنتی ClinicalTrials.gov تهیه شد.

MSCها در تمام مراحل ترمیم زخم موثرند. این سلول ها به جایگاه آسیب پوستی مهاجرت می کنند و علاوه بر تمایز به سلول های پوستی، از طریق پیام رسانی پاراکرین، پاسخ های ایمنی و التهابی را مهار و تکثیر و تمایز سلول های پیسشاز ساکن در محل را تحریک می کنند و به رگزایی، تشکیل مجدد اپیتلیوم و شکل گیری بافت گرانوله منجر می شوند. در مرحله بازسازی و بلوغ نیز این سلول ها تشکیل بافت فیبروز و انقباض زخم را کاهش و بیان کلاژن و مقاومت کششی زخم را افزایش می دهند. این سلول ها عملکرد خود را براساس ویژگی های مولکولی محل ضایعه تغییر می دهند و باعث ایجاد ریزمحیط ترمیم کننده زخم به جای ریزمحیط فیبروتیک می شوند.  

امروزه پیشرفت های شگرفی در روش های تحویل MSCها به زخم های در حال ترمیم حاصل شده است. این سلول ها با تزریق داخل وریدی یا داخل درمی، همراه با داربست ها، به شکل اسپری پلیمر فیبرین یا همراه با هیدروژل ها استفاده می شوند. علاوه بر این، وزیکول های خارج سلولی و محیط هم افزایی شده این سلول ها به تنهایی نیز موثر است. مطالعات آینده می تواند به راهکارهای درمانی موثرتری در زمینه استفاده از MSCها در ترمیم زخم منتهی شود.