تبیین ویژگی های فضایی منظر حمایت کننده درمان کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم

شیوع چشمگیر بیماری اوتیسم، به عنوان اختلال رشدی عمیق در کودکان، را می توان نتیجه زندگی ماشینی عصر حاضر دانست. اختلالی که پاسخ های کاملی را از درمان های دارویی دریافت ننموده است. لذا استفاده حمایت های درمانی طبیعی و بهره گیری از قوای طبیعت، به عنوان یکی از راهکارهای مکمل شناسایی می شود. این مطالعه با هدف دستیابی به معیارهای طراحی منظر حمایت کننده درمان کودکان اوتیسمی انجام شده تا با شناسایی «معیارهای طراحی منظر پاسخده به نیازهای کودکان اوتیسمی» راهکارهای بهره گیری از این معیارهای کیفی فضایی را ارایه نماید. اهمیت این پژوهش آنجاست که در جهت دستیابی به جزییات قابل اجرا در فضاهای حمایت کننده درمان بیماران اوتیسم گام برداشته است؛ به گونه ای که بتوان از نتایج آن به عنوان احکام طراحی بهره برد. تحقیق حاضر با ماهیت نظری- کاربردی، رویکرد ترکیبی کمی و کیفی و راهبرد مطالعه موردی انجام شده است. ابزار گردآوری داده ها در این مطالعه شامل مطالعات کتابخانه ای بر پژوهش های مرتبط با هدف دستیابی به چارچوب نظری مستحکم، مشاهده رفتاری و مصاحبه با تکنیک دلفی با کارشناسان مشارکت کننده بوده است. جامعه هدف در مصاحبه صورت گرفته، شامل 30 نفر از روانشناسان و کارشناسان حوزه کودکان اوتیسم در شهر تهران بوده که با راهبرد هدف مند و غیرتصادفی و با اتکاء بر اصل اشباع انتخاب شده اند. داده های گردآوری شده از طریق نرم افزار NVivo مورد تحلیل واقع شده و برای ارتقاء اعتبار یافته ها از روش مثلث سازی1 بهره گرفته شده است. بر اساس یافته ها و نتایج مطالعه، مولفه های منظر حمایت کننده درمان کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم شناسایی شدند. در ادامه، این نتایج منجر به ارایه پیشنهادات خاص برای طراحی و یا هدایت فضایی شد. تدابیر و احکامی که مبتنی بر جزییات خاص، بر فرآیند بهبود کودکان استفاده کننده، تاثیر مثبت خواهد داشت.