تدوین چارچوب مفهومی پایداری اجتماعی ساکنان جامعه میزبان گردشگری

با تبدیل جامعه به مقصد گردشگری، زندگی ساکنان تحت تاثیر قرار می گیرد و دستیابی به گردشگری پایدار با هدف حفظ و ارتقای ویژگی های جامعه میزبان اهمیت ویژه ای در عرصه برنامه ریزی و توسعه گردشگری دارد. در سال های اخیر، با افزایش توجه به گردشگری در سیاست های کشور و برنامه های توسعه، با روند روبه رشد گردشگری داخلی و ورود گردشگر خارجی مواجهیم. از آنجا که توسعه گردشگری پایدار در یک منطقه نیازمند توجه به ساکنین و جامعه محلی است و نادیده گرفتن این موضوع می تواند چالش هایی را در بلندمدت برای توسعه گردشگری در منطقه ایجاد کند، بنابراین خواسته های ساکنین جامعه میزبان و ادراکشان نسبت به این پدیده باید با دقت بیش تری توسط برنامه ریزان گردشگری مورد توجه قرار گیرد. پژوهش حاضر با هدف تبیین مفهوم پایداری اجتماعی ساکنان جامعه میزبان گردشگری، با استفاده از روش اسنادی و بازبینی سیستماتیک منابع، برای گردآوری داده ها، آراء نظریه پردازان مهم تاثیرگذار بر شکل گیری این مفهوم را مورد مطالعه عمیق قرار داده و با بهره گیری از رویکرد کیفی و روش فراترکیب، داده های پژوهش را تحلیل نموده و در پایان چارچوب مفهومی پایداری اجتماعی ساکنان جامعه میزبان گردشگری ارایه شده است.براساس یافته های پژوهش، نگرش ساکنان نسبت به گردشگری (در مقولات ویژگی های ساکنان و روابط جامعه میزبان با گردشگران) و کیفیت زندگی جامعه میزبان (در مقولات ویژگی های مقصد گردشگری و پیامدهای گردشگری بر جامعه میزبان) به عنوان عوامل موثر بر شکل گیری ادراک جامعه میزبان از توسعه گردشگری در مقصد شناسایی شده اند که در کنار شاخص های رفاه جامعه، شکوفایی فردی، مشارکت، حس تعلق، امنیت و عدالت، پایداری اجتماعی ساکنان جوامع میزبان را تحقق می بخشند.