زیبایی شناسی تصویرهای هنری در شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی آیینه تمام نمای تاریخ، فرهنگ و هنر ایرانی است که در آن با بیانی هنرمندانه به توصیف موقعیت ها، اشخاص، گفتگوها، صحنه ها و رویدادها پرداخته شده و تصاویری بدیع، جذاب و زیبا پیش روی خواننده قرار گرفته است. اما این که فردوسی چگونه و با استفاده از چه شگردهایی چنین تصویر زیبایی خلق کرده است، موضوع اصلی این پژوهش قرار گرفته و سعی شده که راز زیبایی و جذابیت تصویرآفرینی های هنری فردوسی بزرگ در شاهنامه به ویژه از منظر بیانی و بدیعی مورد بررسی قرار گیرد. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی و بر اساس مطالعات کتابخانه ای انجام شده است و نتایج پژوهش نشان می دهد که فردوسی با چیره دستی کم نظیر خود - که حاکی از تسلط شاعر بر روح زبان فارسی است - با استفاده از عنصر لحن و ترکیب استادانه آن با محتوا و بهره گیری از صورخیالی چون تشبیه، استعاره، کنایه و مجاز، ترکیب سازی های واجی و واژگانی و درآمیختن آن با آرایه های بدیعی از قبیل تکرار و واج آرایی ها، حسن تعلیل، اغراق، مراعات نظیر و... توانسته اوج تصاویر هنری را به نمایش بگذارد که در نوع خود بی نظیر است.