بررسی میزان برخورداری مدرسان دانشگاه های مجازی از مهارت های تدریس در این دوره ها

هدف این پژوهش بررسی میزان برخورداری مدرسان دانشگاه های مجازی ایران با مهارت های تدریس در این دوره هاست. مدرسان مجازی برای تدریس اثربخش در محیط مجازی به مهارت های متنوعی نیاز دارند که با توجه به ویژگی های این محیط، غالبا با مهارت های تدریس در محیط حضوری تفاوت دارند. در این پژوهش مدل واسطه الکترونیکی سالمن (2004) به عنوان مدل مبنا مد نظر گرفته است و برای تهیه پرسش نامه محقق ساخته علاوه بر این مدل، از پیشینه پژوهش های مرتبط نیز استفاده شده است. نمونه آماری این پژوهش با استفاده نمونه گیری چندمرحله ای صورت گرفته و از سه دانشگاه مجازی مهر البرز، دانشگاه اصفهان و دانشگاه صنعتی سهند تعداد 387 دانشجوی دوره کارشناسی ارشد در پژوهش شرکت  کرده اند. تحلیل داده ها با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و آزمون t تک نمونه ای صورت گرفت. نتایج نشان داد که مدرسان دانشگاه های مجازی از نه مهارت مورد نیاز برای تدریس در دوره های مجازی در هشت مهارت؛ اداره و طراحی فرآیند آموزش، تسلط بر نرم افزارها و پشتیبانی فناورانه، ترغیب دانشجویان به تامل، ارزش یابی فرآیند یادگیری، بیان اهداف و چارچوب کلی دروس، طراحی فعالیت های یادگیری و ارایه بازخورد و ملاحظه تفاوت های فردی وضعیت مناسبی ندارند. همچنین آزمون کروسکال والیس نشان داد که بین این سه دانشگاه از لحاظ میزان برخورداری از مهارت های تدریس مجازی تفاوت وجود دارد.