ارزیابی کیفیت آموزش الکترونیک در دانشجویان دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی آزاد اسلامی تهران در سال 1399

آموزش الکترونیکی در بسیاری از کشورها از جمله ایران به عنوان یک نظام آموزشی نوین شناخته شده است و به منظور بهبود، توسعه و تضمین کیفیت چنین نظامی به ارزشیابی مداوم نیاز می باشد. این مطالعه با هدف تعیین کیفیت آموزش الکترونیک در دانشجویان دانشکده دندانپزشکی آزاد تهران در سال 1399 انجام گرفت.

 این مطالعه توصیفی مقطعی بر روی دانشجویان دندانپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی در سال تحصیلی  1400 - 1399 انجام  گرفت. ابزار گرد اوری داده ها،  پرسشنامه ای براساس مطالعات پیشین بود. این پرسشنامه حاوی دو بخش اطلاعات دموگرافیک دانشجویان مقطع تحصیلی (علوم پایه و بالینی)، سن، جنسیت، میزان مهارت کامپیوتر، و بخش ارزیابی کیفیت دوره های مجازی (حاوی 33 سیوال) بود. این پرسشنامه 33 سیوالی شامل 6 حیطه: تعامل (5 سیوال:)، محتوا (6 سیوال)، یادگیری فردی (5سیوال) اطلاع رسانی و حضورغیاب (3سوال)، فناوری (7سوال) و ارزشیابی (7 سیوال) بود. نحوه نمره دهی به سیوالات براساس طیف لیکرت شش درجه ای از (1) نامطلوب تا مطلوبیت بالا (6) است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS ورژن 26 و مدل رگرسیون چند گانه خطی استفاده شد. مقادیر کمتر از 05/0 به عنوان سطح معنی دار در نظر گرفته شد.

از 272 دانشجو، 56/6 % زن و 34/4% مرد بودند. 80/1 % زیر 25 سال سن داشتند. 65/1 % در مقطع بالینی و 34/9 % در مقطع علوم پایه مشغول به تحصیل بودند. کیفیت آموزش الکترونیک در حیطه های محتوا، یادگیری فردی، تعامل و اطلاع رسانی و حضورغیاب دوره در سطح مطلوب و در حیطه های ارزشیابی دوره و فناوری در سطح نسبتا مطلوب قرار داشت. بطور کلی، متغیرهای علوم پایه و بالینی (0/35=p)، میزان اشنایی با کامپیوتر (0/83=p)، جنسیت (0/71=p)، ترم تحصیلی (0/23=p)، معدل (0/29=p) و سن (0/15=p) بر نمره ی کل تاثیرگذار نبودند.

  کیفیت دوره یادگیری الکترونیکی دانشجویان دانشکده دندانپزشکی آزاد تهران در سال تحصیلی 1400-1399  براساس میانگین شش حیطه مورد ارزیابی در سطح مطلوب قرار داشت.