اثر پاروکستین بر بیان ژن های TLR2 و TLR4 در سلول های تک هسته ای خون محیطی افراد با وضعیت روانی سالم

پاروکستین یکی از شناخته شده‌ترین داروها بین داروهای ضدافسردگی است. مطالعات اخیر بر اثرات احتمالی تعدیل کنندگی ایمنی پاروکستین تمرکز کرده‌اند چرا که یافته‌ها نقش التهاب را در پاتوفیزیولوژی افسردگی نشان دادند. لذا در مطالعه حاضر بیان ژن‌های TLR2 و TLR4 در سلول‌های تک هسته‌ای خون محیطی تحت تیمار با پاروکستین سنجیده شد.

روش‌ کار: 

مطالعه حاضر از نوع بنیادی- کاربردی است. از 5 مرد سالم (20-40 سال) خونگیری وریدی انجام گرفت و سلول‌های تک هسته‌ای خون محیطی (PBMC) از نمونه‌ها جداسازی و کشت داده شدند. پس از انکوباسیون اولیه به مدت 24 ساعت، LPS+PHA به سلول‌ها افزوده شد و 24 ساعت انکوبه شدند. سپس سلول‌ها تحت تیمار با غلظت‌های متفاوت از داروی پاروکستین در حضور یا عدم حضور مهار کننده 5-HT2R و 5-HT7R قرار گرفتند. بعد از انکوباسیون به مدت 48 ساعت، RNA استخراج گردید و cDNA سنتز شد. با استفاده از تکنیک Real-time PCR، بیان ژن‌های TLR4 و TLR2 اندازه‌گیری شد. تحلیل آماری نتایج با استفاده از نرم‌افزار GraphPad Prism7 انجام شد.

یافته‌ ها: 

بیان mRNA ژن‌های TLR2 و TLR4 به‌طور معنادار در پاسخ به تیمار با پاروکستین در همه غلظت‌ها افزایش یافت. علاوه بر این، تیمار همزمان سلول‌ها با دارو و مهارکننده گیرنده سروتونینی 2 و 7 نشان داد که اثر پاروکستین بر سلول‌های ایمنی بواسطه TLR2 به سیستم سروتونینی وابسته است. در حالی‌که در مورد اثر TLR4، مستقل از سروتونین است.

نتیجه‌گیری: 

با توجه به اثر داروی پاروکستین در تعدیل پاسخ‌های التهابی به واسطه افزایش بیان ژن‌های TLR2 و TLR4، این دارو دارای توانایی بالقوه در درمان بیماری‌های مرتبط با نقص در این گیرنده‌ها خواهد بود.