تبیین تئوریک اثرات کارآفرینی بر توسعه پایدار با تاکید بر اندیشه ساختارگرا

کارآفرینی راهکاری جدید در نظریه های توسعه برای توانمندسازی و ظرفیت سازی در کشورها در جهت کاهش شکاف شهر-روستا، ایجاد فرصت های برابر اقتصادی، اجتماعی، محیطی و نهادی می باشد و ابزاری مهم برای رسیدن به توسعه پایدار است. می توان برای برنامه ریزی توسعه سه ضلع را تصور نمود: دولت و نهادهای دولتی متولی امر برنامه ریزی توسعه، دوم مردمی که موضوع برنامه ریزی و هدف توسعه هستند و برنامه ها برای آنها اجرا می شود و سوم، بخش میان دولت و مردم یعنی سازمان های خصوصی، مدیران محلی و کارآفرینان. هدف اصلی این تحقیق تبیین تیوریک اثرات کارآفرینی بر توسعه پایدار با تاکید بر اندیشه ساختارگرا می باشد. روش کلی بکار گرفته شده در این تحقیق روش کیفی می باشد که با استفاده از تکنیک های روش کیفی، ازجمله فیش برداری های نظری و کشف و مقایسه سازی و استدلال و استنباط های محقق، سعی شده به بررسی و شناخت اهداف مورد نظر دست یابیم. به عبارتی روش مورد استفاده در این تحقیق «روش اسنادی» بوده که با استفاده از تکنیک های فیش برداری، اطلاعات لازم جمع آوری شده و تجزیه و تحلیل اطلاعات بوسیله کشف، مقایسه سازی و استنباط های محقق صورت گرفته است. یافته ها نشان می دهند که مهمترین موانع توسعه کارآفرینی به ترتیب اولویت عبارت از موانع بانکی و اداری در اعطای تسهیلات، بالا بودن هزینه های تولید، موانع قانونی در صدور مجوزهای لازم و عدم هماهنگی دستگاه های مرتبط هستند. این عوامل به واقع، همان عواملی هستند که مکتب محیطی برای موفقیت کارآفرینان بر آنها تاکید دارد.