اثربخشی روش آوایی و واژگانی بر بهبود مهارت خواندن انگلیسی زبان آموزان نارساخوان

پژوهش حاضر با هدف روش آوایی و واژگانی بر بهبود مهارت خواندن انگلیسی زبان آموزان نارساخوان انجام گرفت. روش پژوهش این مطالعه، از نوع پیش آزمون-پس آزمون با دو گروه آزمایش به منظور انجام مقایسه بود. جامعه آماری کلیه زبان آموزان مبتدی دارای اختلال نارساخوانی در شهر اردبیل بوده که از بین آنان 30 نفر با روش نمونه گیری هدفمند و در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آموزش واژگان از طریق روش آوایی (آوا-محور) و روش واژگانی (واژه-محور) گمارده شدند. از طریق آزمون سطوح واژگانی، نمونه انتخابی یکدست شدند. با استفاده از روش آوایی (آوا-محور) و روش واژگانی (واژه-محور)، آزمودنی های هر دو گروه به مدت 12 جلسه 60 دقیقه ای تحت آموزش از طریق دو روش مذکور قرار گرفتند. پس از اجرای مداخله، پس آزمون و آزمون خواندن اجرا شد. برای تحلیل نتایج بدست آمده روش تحلیل کوواریانس و آزمون تی مستقل مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها نشان داد که هر دو گروه پیشرفت قابل توجهی در فرآیند یادگیری واژگان و بهبود مهارت خواندن داشتند. با این وجود، بین عملکرد درک مطلب آزمودنی های دو گروه تفاوت معناداری مشاهده شد به این معنی که زبان آموزان گروه واژه-محور عملکرد بهتری نسبت به زبان آموزان گروه آوا-محور از خود نشان دادند (p < 0.05). بنابراین، می توان نتیجه گرفت که روش های تدریس واژگانی (واژه-محور) و آوایی (آوا-محور) تاثیر بسزایی در بهبود مهارت خواندن زبان آموزان نارساخوان دارند و اندازه این تاثیر برای روش واژگانی چشمگیرتر است.