اثربخشی آموزش مثبت اندیشی به شیوه گروهی بر بهبود همدلی و کاهش اضطراب اجتماعی دانش-آموزان پسر دارای ناتوانی یادگیری

هدف از این پژوهش اثربخشی آموزش مثبت اندیشی به شیوه گروهی بر بهبود همدلی و اضطراب اجتماعی دانش آموزان پسر دارای ناتوانی های یادگیری بود. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه ی دانش آموزان 15-13 سال مبتلا به اختلال یادگیری مراجعه کننده به مراکز آموزشی و بالینی شهر کرج در سال تحصیلی 98-1397 بود. از بین جامعه آماری 40 دانش آموز به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب، و در ادامه هر یک از آن ها به روش نمونه گیری تصادفی در دوگروه آزمایش (20 نفر) و کنترل (20 نفر) جایگزین شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه همدلی لامونیکا، پرسشنامه اضطراب اجتماعی لاجرسا و آموزش مثبت اندیشی بود. آموزش مثبت اندیشی به صورت 10 جلسه 75 دقیقه ای به گروه آزمایش ارایه شد اما گروه گواه آموزشی دریافت نکرد. داده های پژوهش با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک متغیره و چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تجزیه و تحلیل یافته های پژوهش نشان داد که آموزش مثبت اندیشی در بهبود همدلی و کاهش اضطراب اجتماعی دانش آموزان با ناتوانی یادگیری موثر است به گونه-ای که افراد مورد مطالعه در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون به طور معناداری همدلی بهتر و اضطراب اجتماعی کمتری دارند (005/0 <p). با توجه به نتایج بدست آمده از این پژوهش پیشنهاد می شود که از مثبت اندیشی به عنوان یکی از درمان های موثر در بهبود همدلی و کاهش اضطراب اجتماعی دانش آموزان با ناتوانی یادگیری استفاده شود.