اثر سوپرجاذب و سویه های مایکوریزا بر عملکرد کمی و میزان انتقال مجدد ذرت هیبرید سینگل کراس 704 در شرایط تنش کمبود آب

به منظور بررسی اثر مقادیر سوپرجاذب و مایکوریزا بر عملکرد و میزان انتقال مجدد ذرت تحت تاثیر تنش کمبود آب، این آزمایش به صورت کرت های دو بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار طی سال های زراعی 96-1395 و 97-1396 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی اهواز انجام شد. عامل اصلی شامل تنش کمبود آب شامل شاهد (آبیاری در تمام مراحل)، عدم آبیاری در مرحله 10 برگی (رشد رویشی)، عدم آبیاری در مرحله گرده افشانی (گلدهی) و عدم آبیاری در مرحله دانه بندی (شیری خمیری) و کرت فرعی پلیمرسوپرجاذب شامل شاهد یا عدم کاربردسوپرجاذب، کاربرد 100 کیلوگرم در هکتار و کاربرد 200 کیلوگرم در هکتار و کرت فرعی فرعی مایکوریزا شامل شاهد (عدم کاربرد) و کاربرد مایکوریزا  بود. نتایج تجزیه واریانس مرکب نشان داد اثر برهم کنش تنش کمبود آب و سوپرجاذب بر عملکرد دانه، وزن هزار دانه، تعداد دانه در بلال، تعداد دانه در ردیف، میزان انتقال مجدد و سهم انتقال مجدد معنی دار بود. بیشترین عملکرد دانه (29/6674 کیلوگرم در هکتار) مربوط به تیمار آبیاری در تمام مراحل رشدی و کاربرد 200 کیلوگرم در هکتار سوپرجاذب بود. هر چند با قطع آبیاری در مراحل 10 برگی، گرده افشانی و دانه بندی از عملکرد دانه به ترتیب به میزان 11، 14 و 5/12 درصد کاسته شده است اما این کاهش در این تیمارها معنی دار نبود زیرا مصرف 200 کیلوگرم در هکتار سوپرجاذب توانست تنش کمبود آب در این تیمارها را جبران نماید. هم چنین برهم کنش تنش کمبود آب و مایکوریزا بر عملکرد دانه، تعداد دانه در بلال و تعداد دانه در ردیف معنی دار بود. به طور کلی با توجه به پایداری چندین ساله سوپرجاذب در خاک می توان بیان نمود که کاربرد 200 کیلوگرم در هکتار سوپرجاذب و مایکوریزا در شرایط آبیاری در تمام مراحل رشدی می تواند موجب افزایش عملکرد دانه، اجزای عملکرد ذرت و در کل بهبود تولید ذرت شود.