تحلیل توزیع فضایی پستانداران شاخص در منطقه شکارممنوع اشکورات با استفاده از روش یادگیری درختی جنگل تصادفی

در ایران مناطق شکارممنوع به منظور حفظ تنوع زیستی به مدت 3 تا 5 سال تحت مدیریت قرار می گیرند تا در صورت بهبود شرایط زیستگاهی و جمعیت وحوش به مناطق 4 گانه تحت مدیریت سازمان حفاظت محیط زیست ملحق شوند. مدل های مطلوبیت زیستگاه می توانند به عنوان یک ابزار، ارزیابی سریعی از وضعیت گونه های شاخص به دست دهند. تا با پشتوانه قوی ارتقا درجه حفاظتی مناطق شکارممنوع انجام گیرد. منطقه شکارممنوع اشکورات با تنوع زیستگاهی بالا یکی از این مناطق است. هدف این مطالعه ارزیابی وضعیت 4 گونه شاخص منطقه شامل کل بز (Capra aegagrus)، شوکا (Capreolus Capreolus)، خرس قهوه ای (Ursus arctos) و پلنگ (Panthera pardus) است.  در این راستا از مدل جنگل تصادفی استفاده شد و اعتبار مدل با استفاده از آماره های مساحت سطح زیر منحنی (AUC)، میانگین مجذور مربعات (RMSE) و میانگین آنتروپی (MXE) متقاطع ارزیابی گردید. نتایج ارزیابی مدل نشان داد که روش جنگل تصادفی در اجرا موفق عمل کرده است. ارتفاع یک عامل در مطلوبیت زیستگاه های خرس، کل و بز و شوکا ارزیابی شد در حالی که نزدیکی به طعمه بیش ترین تاثیر را بر روی توزیع پلنگ داشت. وسعت زیستگاه مطلوب برای خرس، پلنگ، شوکا و کل و بز به ترتیب برابر 34/79، 2/12، 3/43 و 11/34 درصد از کل منطقه است. توزیع فضایی لکه های زیستگاهی گونه های مذکور حاکی از وجود تنوع زیستگاهی بالا در منطقه است که نقش پررنگ این منطقه را در حفاظت از تنوع زیستی گونه های شاخص مذکور آشکار می کند و ارتقا درجه حفاظتی آن می تواند بسیار از چالش های پیش روی منطقه را حذف کند.