بایسته های تبلیغ در مناطق مشترک

تبلیغ دین از مسایل بنیادین و اصلی ادیان و مذاهب و لازمه حیات اجتماعی بشر است؛ به گونه ای که می شود تبلیغ را شرط استمرار حیات اجتماعی انسان دانست. این امر مهم وظیفه انبیا و رهبران دینی است. قرآن کریم رسالت پیامبران را تبلیغ و ابلاغ وحی می داند: «و ما علی الرسول إلا البلاغ المبین؛ [1] وظیفه فرستاده (خدا) جز ابلاغ آشکار نیست». تبلیغ دین یعنی رساندن آموزه و پیام دین به مومنان و مخاطبان که اگر این پیام به آنان نرسد از حرکت به سوی کمال و اهداف خلقت بازمی مانند. به دلیل اهمیت و نقش موثر آن در زندگی فردی و اجتماعی، خداوند از مومنان می خواهد به آموزش و یادگیری آن اهمیت داده و آموخته‎ های دینی خود را تبلیغ کنند: «و ما کان المومنون لینفروا کافه فلولا نفر من کل فرقه منهم طایفه لیتفقهوا فی الدین و لینذروا قومهم إذا رجعوا إلیهم لعلهم یحذرون؛ [2] شایسته نیست مومنان، همگی برای جهاد کوچ کنند؛ پس چرا از هر فرقه، دسته ای کوچ نمی کنند تا در دین، آگاهی پیدا کنند و قوم خود را وقتی به سوی آنان بازگشتند، بیم دهند. باشد که آنان از کیفر الهی بترسند». آنچه در اثربخشی تبلیغ و چگونگی ابلاغ پیام دینی موثر بوده و لازم است به آن توجه شود علاوه بر دقت در محتوای پیام «روش و نحوه انتقال پیام به مخاطب» است که در جایگاه یک هنر و حرفه، نیازمند مهارت آموزی است. پیروان ادیان و مذاهب نیز برای ترویج باورها و اندیشه های خود از مهارت ها و روش های تبلیغ بهره می برند. ضرورت بهره گیری از شیوه ها و روش های تبلیغ در مناطق مشترک، دوچندان است؛ زیرا در این مناطق، علاوه بر تسلط علمی بر محتوای تبلیغی، باید با مهارت خاص خود مخاطب را اقناع نمود و شبهات و خرافات را از ذهن او برطرف و آموزه صحیح دینی را در جان و فکرش نهادینه کرد. به اختصار برخی از مهارت ها و شیوه های تبلیغ در مناطق تلفیقی شیعه و سنی در متن پیش رو بیان می شود. [1]. عنکبوت: 18.[2]. توبه: 122.