پرتوی از آیات قرآن در کلام حسینی

بر پایه «حدیث معتبر ثقلین» حقیقت قرآن و اهل بیت عصمت و طهارت، جدایی ‎ناپذیرند؛ هرچند ممکن است این دو، در مقام فهم، عمل و تبیین، بیگانه و مستقل از یکدیگر فرض شوند؛ اما چنین فرضی با آنکه میان بسیاری از مسلمین رواج دارد پذیرفتنی نیست و به معرفی صحیح این دو نمی انجامد. علامه طباطبایی، با اشاره به حدیث ثقلین و در مقام انتقاد از روش رایج میان شیعه و سنی می گوید: اهل سنت قرآن را گرفته و عترت را رها کرده اند؛ در نتیجه قرآن را نیز رها کرده اند؛ زیرا پیامبر فرمود: «قرآن و اهل بیت جدایی ندارند.» و شیعه نیز عترت را گرفته و قرآن را رها کرده است؛ در نتیجه عترت را نیز ترک کرده اند؛ زیرا پیامبر فرمود: «قرآن و اهل بیت جدایی ندارند.» بنابراین امت اسلام قرآن و عترت را رها کرده اند.[1] حیات پر برکت معصومین (ع) درهم تنیدگی حقیقت ایشان را با قرآن کریم نشان می دهد. به فرموده امام علی (ع): «کان رسول‎الله خلقه‏ القرآن‏؛ [2] خلق رسول خدا (ص) قرآن بود»؛ به این معنا که کتاب خدا، آشکارا در منش و روش آن حضرت دیده می شد. امام باقر (ع) پایه و ریشه سخنان خود را قرآن کریم دانسته و می فرماید: «إذا حدثتکم‏ بشیی فاسیلونی عنه من کتاب الله‏؛ [3] هرگاه سخنی به شما گفتم، از من درباره آن، از کتاب خدا بپرسید». امام صادق (ع) نیز فرمود: «کل حدیث لایوافق کتاب الله فهو زخرف‏؛ [4] هر حدیثی که موافق کتاب خدا نباشد، دروغی فریبنده است». احادیث فراوانی، ملاک شناخت احادیث صحیح را موافقت یا عدم مخالفت با قرآن کریم می دانند [5] و این همه به وضوح نشان می دهد که کلمات حضرات معصومین (ع) در سایه قرآن کریم و بر پایه اصول و مبانی کتاب خدا پی ریزی شده است. [1]. سید محمدحسین طباطبایی؛ المیزان؛ ج 5، ص 276.[2]. ورام بن ابی فراس؛ مجموعه ورام؛ ج1، ص 89.[3]. عروسی حویزی؛ تفسیر نورالثقلین؛ ج 1، ص 683. [4]. محمدبن یعقوب کلینی؛ الکافی؛ ج1، ص 69. [5]. ر.ک: شیخ حر عاملی؛ وسایل الشیعه؛ ج 27، ص 106 به بعد.