سپاسگزاری از نعمت های الهی در کلام و سیره امام حسین (ع)

واژه «سپاسگزاری» معادل واژه «شکرگزاری» است. واژه «شکر» در قرآن کریم 75 مرتبه و به شکل های مختلف آمده است. یکی از خطابات قرآن به خاندان داوود (ع) این است: «اعملوا آل داود شکرا و قلیل من عبادی الشکور؛ ای آل داود شکرگزاری کنید، اما عده کمی از بندگان من شکرگزارند!» برای شکرگزاری سه مرحله بیان شده‏ که عبارت است از: «شکر قلبی»، که همان تصور نعمت و رضایت، و خشنودی نسبت به آن است؛ «شکر زبانی»، که ثنا گفتن نعمت دهنده است؛ «شکر ارکانی»، که هماهنگ ساختن اعمال با اعضا و جوارح در برابرآن نعمت است. واژه «شکور» در آیه صیغه مبالغه است و فزونی شکرگزاری و تکرار و تداوم آن با قلب، لسان و اعضا را می‏رساند. این تعبیر که «افراد کمی از بندگان من شکرگزارند» ممکن است برای بیان عظمت مقام گروه شکرگزاران باشد که افراد نمونه‏ای هستند، و یا به این منظور که شما کوشش کنید تا در زمره آنان در آیید تا بر جمع شاکران افزوده شود. انبیا و اولیا از جمله شکرگزاران درگاه الهی هستند که وجود مطهر و نازنین ابا عبدالله الحسین (ع) از این گروه است. در این مقاله تلاش خواهد شد سیره و کلام آن حضرت پیرامون سپاسگزاری از نعمت های الهی شرح و بررسی شود.