جایگاه راستگویی در آموزه های دینی

زبان، مهم ترین عضوی است که انسان به واسطه آن با دیگران ارتباط برقرار کرده و مفاهیم، مقاصد و مطالب مورد نظرش را منتقل می کند و در میان اعضای بدن جایگاه ویژه ای دارد؛ انسان با زبان همچنان که می تواند حق بگوید و نظر رحمت خداوند مهربان، و رضایت اولیای الهی و بندگان مومن را جلب کند، می تواند باطل بگوید و خشم و غضب خدا و اولیای الهی و نفرت بندگان را برانگیزد؛ انسان می تواند با صداقت و راستی، برای دنیا و آخرت خویش و دیگران مفید باشد، و می تواند با دروغ، دو رویی، سخن چینی، غیبت، تهمت، اهانت، ایذا، تمسخر و مانند آنها زمینه بدبختی خود را فراهم آورده و به دیگران آسیب بزند. از این رو است که اهل بیت عصمت و طهارت ع فرموده اند که اگر سخن گفتن نقره باشد، سکوت طلاست، لکن اگر انسان بتواند از آفات سخن در امان بوده و فقط راست و حق بگوید، قطعا سخن گفتن بهتر از سکوت است و خداوند متعال پیامبران و حجت های خویش را برای سخن گفتن فرستاده نه برای سکوت.