اثربخشی آموزش مهارت های تنظیم هیجانی-ارتباطی بر پذیرش و خودکارآمدی والدینی در مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال یادگیری

هدف از پژوهش حاضر تبیین تاثیر آموزش مهارت های ارتباطی هیجانی بر تنظیم شناختی هیجان، خودکارآمدی والدینی و پذیرش کودک در مادران دارای کودک اختلال یادگیری خاص می باشد. جامعه آماری این پژوهش را کلیه مادران دانش آموزانی که  دارای اختلال یادگیری خاص می باشند تشکیل می دهند. روش نمونه گیری به صورت در دسترس بود که از مادران کودکان با اختلال یادگیری که به کلینیک های تحت نظارت آموزش و پرورش شهر شیراز مراجعه کردند، انتخاب شد که در نهایت 32 نفر باقی ماندند (15نفر گروه آزمایش و 17نفر گروه کنترل) که به طور تصادفی در گروه 2 گروه کنترل و آزمایش گماشته شدند. پس از انجام پیش آزمون، گروه آزمایش در ده جلسه تحت آموزش مهارت های ارتباطی هیجانی قرار گرفتند و سپس از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گرانفسکی (CERQ)، خودکارآمدی والدینی دومکا (PSAM) و پذیرش والدینی (PPAC) می باشد. به منظور تحلیل اطلاعات جمع آوری شده از دو بخش آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس) استفاده شد. نتایج نشان داد گروه ازمایش و کنترل در متغیر تنظیم شناختی هیجان، خودکارآمدی والدینی و پذیرش والدینی دارای تفاوت معنادار می باشد. به گونه ای که در این متغیرها میانگین پس آزمون گروه آزمایش بیشتر از گروه کنترل است.