اثر تنش شوری بر خصوصیات ریشه گوجه فرنگی (’Saint Pierre‘) و عملکرد آن تحت مدیریت زمان آبیاری

از مهم ترین مشکلات در اراضی تحت کشت ایران می توان به وضعیت نامناسب کیفی و کمی منابع آب در سطح کشور اشاره کرد. در این تحقیق، اثر مقادیر مختلف شوری آب آبیاری بر عملکرد و خصوصیات ریشه گوجه فرنگی با مدیریت های مختلف زمان آبیاری در شهرستان اردبیل مورد بررسی قرار گرفت. تیمارهای آزمایش شامل شوری آب آبیاری (در چهار سطح 5/1، 5/2، 4 و 7 دسی زیمنس بر متر) و زمان اعمال آبیاری (آبیاری در سه زمان، به ترتیب 40، 50 و 65 درصد تخلیه مجاز رطوبتی) در چهار تکرار اجرا شدند. نتایج این تحقیق نشان داد شوری آب آبیاری دارای اثر معنی دار (p <0.01) بر وزن، قطر و حجم ریشه، میزان تبخیر و تعرق، زه آب خروجی و عملکرد گوجه فرنگی می باشد. همچنین تیمارهای شوری آب آبیاری 5/2 و 7 دسی‌زیمنس بر متر دارای بیشنه و کمینه عملکرد گوجه فرنگی به ترتیب برابر 9/114 و 58/37 گرم بودند. از طرفی، افزایش شوری آب آبیاری از 5/1 به 5/2 دسی زیمنس بر متر و افزایش تخلیه مجاز رطوبتی از 40 به 50 درصد تفاوت معنی داری بر عملکرد گوجه فرنگی نداشت. به طور کلی نتایج این مطالعه نشان داد استفاده از آب های دارای شوری قابل قبول، می تواند یکی از راهکارهای جبران و کاهش مشکلات منابع آب موجود باشد، که البته این امر باید با رعایت مدیریت شوری و آبشویی خاک همراه باشد.