اثر رژیم های آبیاری بر عملکرد، اجزای عملکرد و کیفیت دانه ژنوتیپ های مختلف لوبیا چیتی (Phaseolus vulgaris)

شناسایی ژنوتیپ های متحمل به خشکی می تواند نقش مهمی در تعدیل اثرات منفی آن، به عنوان یکی از مهم ترین عوامل محدود کننده تولیدات کشاورزی در مناطق خشک و نیمه خشک، بازی کند. بر این اساس، اثر سه رژیم آبیاری (آبیاری پس از 50 (I1)، 100 (I2) و 150 (I3) میلی متر تبخیر از تشت تبخیر کلاس A) به عنوان فاکتور اصلی بر برخی صفات مورفولوژیک، عملکرد و کیفیت دانه ده ژنوتیپ لوبیا چیتی (KS-21193 ،  KS-21191، KS-21189، E10، E9 ، صدری، تلاش، توده های بومی خمین، اقلید و فریدون شهر) به عنوان فاکتور فرعی با سه تکرار به صورت کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در فریدون شهر اصفهان، انجام شد. به موازات تشدید تنش رطوبتی (از سطح I1 به I3) روز تا رسیدگی فیزیولوژیک، ارتفاع بوته، تعداد غلاف در بوته، دانه در غلاف، دانه در بوته، وزن صد دانه، وزن دانه در بوته، عملکرد دانه و بیولوژیک، شاخص برداشت کاهش و درصد پروتئین دانه افزایش یافت، اما تغییرات به استثنای درصد پروتئین دانه تابع ژنوتیپ بود. با تشدید تنش رطوبتی از سطح آبیاری I1 به I2، کاهش عملکرد دانه از 54/4 درصد در ژنوتیپ صدری تا 63/6 درصد در ژنوتیپ تلاش و از سطح آبیاری I1 به I3، از 87/3 درصد در ژنوتیپ 21191- KSتا 74/9 درصد در ژنوتیپ فریدون شهر متغیر بود. می توان بیان داشت اگرچه بالاترین عملکرد دانه در سطح آبیاری I1 در ژنوتیپ KS-21191 (2319 کیلوگرم بر هکتار) به دست آمد، اما احتمالا کاشت توام ژنوتیپ فریدون شهر با رژیم آبیاری پس از 150 میلی متر تبخیر از تشت تبخیر به دلیل ثبات عملکرد بالاتر می تواند سبب تعدیل تنش خشکی در مناطقی مانند فریدون شهر شود.