مقایسه میزان موفقیت و کیفیت زندگی به دنبال سه روش جراحی پرولاپس با حفظ رحم

تاکنون درمان پرولاپس رحمی بر پایه هیسترکتومی واژینال و آویزان کردن کاف واژن بنا شده است. اخیرا تمایلی برای حفظ رحم حین جراحی های پرولاپس به وجود آمده است. مطالعه حاضر با بررسی میزان موفقیت و کیفیت زندگی زنان به دنبال یکی از سه نوع روش جراحی پرولاپس با حفظ رحم انجام شد.

روش کار: 

این مطالعه گذشته نگر در سال 1398 در بیمارستان امام خمینی تهران انجام شد. اطلاعات پرونده 99 بیمار با پرولاپس رحم که در طی 3 سال تحت یکی از سه نوع جراحی پرولاپس با حفظ رحم (منچستر، ساکرواسپاینوس هیستروپکسی، ساکرال هیستروپکسی شکمی) قرار گرفته بودند، بررسی و از نظر موفقیت جراحی و کیفیت زندگی مقایسه شدند. 99 بیمار در فالوآپ 12 ماهه، پرسشنامه معتبر بررسی کیفیت زندگی پس از جراحی پرولاپس (PFDI-20) (شاخص آزردگی های کف لگن) را تکمیل کردند. میزان موفقیت  بعد از 12 ماه به عنوان پیامد اولیه و عوارضی نظیر جراحی مجدد، تعبیه پساری و احساس توده به عنوان پیامدهای ثانویه بررسی شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 22) و آزمون های آنووا، کروسکال والیس و کای اسکویر استفاده شد. میزانp  کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.

یافته ها: 

میزان موفقیت ساکرال هیستروپکسی از دو گروه دیگر بالاتر بود (حدود 94%). بیشترین عود در ساکرواسپاینوس به ترتیب در نقاط Ba (506/0±06/2-) و سپس C (084/1±1/2-) بود (01/0>p). کیفیت زندگی بیماران تحت جراحی منچستر و ساکرال هیستروپکسی مشابه و بالاتر از جراحی ساکرواسپاینوس بود. عوارض زودرس پس از ساکرال هیستروپکسی ایلیوس و اختلال دفع مدفوع بود.

نتیجه گیری: 

هر سه روش جراحی پرولاپس با حفظ رحم میزان موفقیت بالای 60% داشتند. هر سه گروه جراحی 12 ماه پس از جراحی کیفیت زندگی خوبی داشتند و از عمل راضی بودند. بالاترین عود پرولاپس در ساکرواسپاینوس و در نقاط Ba و C بود. یافتن عوارض مش به دنبال ساکرال هیستروپکسی نیاز به پیگیری طولانی مدت دارد.